Karel Willem Dammerman

Karel Willem Dammerman (Arnhem, 4 juli 1885 - Voorburg, 19 november 1951) was een veelzijdig Nederlands dierkundige en vooral entomoloog. Hij begon in 1910 met onderzoek aan insecten in Nederlands-Indië en was tusen 1932 en 1939 directeur van het Zoölogisch Museum te Buitenzorg.

Dammerman studeerde biologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Hij deed promotie-onderzoek aan de zwemblaas van vissen onder de leiding van prof. J. Boeke en promoveerde in 1910 cum laude te Utrecht op een dissertatie getiteld Der Saccus vasculosus der Fische, ein Tiefeorgan met de hoogleraar Ambrosius Hubrecht als promotor.

In november 1910 vertrok Dammerman naar het toenmalige Nederlands-Indië, waar hij te Buitenzorg (het huidige Bogor) als entomoloog werkzaam was. Hij maakte daar vooral studie van soorten insecten die schadelijk voor de landbouw waren zoals rijstboorders uit de insectenfamilie van de grasmotten (Crambidae).

In 1919 werd Dammerman benoemd tot conservator aan het Zoölogisch Museum te Buitenzorg en vanaf 1932 tot zijn pensionering in 1939 was hij directeur. In 1939 keerde hij terug naar Nederland.

Van 1947 tot 1951 was hij voorzitter van de Nederlandse Entomologische Vereniging. Hij ontving vele binnen- en buitenlandse onderscheidingen en werd in 1935 correspondent van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, (KNAW).

Dammerman publiceerde een groot aantal artikelen vooral over insecten die schade veroorzaakte aan de (tropische) landbouw. Hij is de auteur van een nieuw soort termiet Neotermes tectonae, die schadelijk is voor de teelt van teakhout.^[1] Een door hem verzamelde vogelsoort, de soembadwerghoningeter, werd door zijn collega Hendrik Cornelis Siebers naar hem genoemd (Myzomela dammermanni).