100 mm armata przeciwpancerna T-12
 | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Rodzaj | armata przeciwpancerna | ||
| Dane taktyczno-techniczne | |||
| Kaliber | 100 mm[1] | ||
| Długość lufy | 8484 mm | ||
| Donośność | 8500 m | ||
| Długość | 9162 mm | ||
| Szerokość | 1700 mm | ||
| Wysokość | 1448 mm | ||
| Masa | 3100 kg | ||
| Kąt ostrzału | -10° do +20° (w pionie) | ||
| Szybkostrzelność | 10 strz./min | ||
| Obsługa | 6 żołnierzy | ||
| Prędkość marszowa | 70 km/h | ||
| |||
100 mm armata przeciwpancerna (T-12) – holowana armata przeciwpancerna konstrukcji radzieckiej[1].
Armata posiada lufę gładkościenną zakończoną hamulcem wylotowym. Zamek jest półautomatyczny i klinowy o ruchu pionowym. Do strzelania używa się naboi scalonych z pociskami przeciwpancerno-podkalibrowymi, kumulacyjno-odłamkowymi i odłamkowo-burzącymi[1].
W warunkach zimowych lub pokonywania błotnistego terenu na koła armaty zakładane mogą być płozy, a ogień może być prowadzony bez ich zdejmowania. Transportowana jest na stanowiska ogniowe ciągnikiem typu MT-L lub MT-LB[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 222.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 222. ISBN 83-86028-01-7.
- p
- d
- e
Radziecka i rosyjska broń artyleryjska z okresu po II wojnie światowej
| Armaty, armatohaubice i haubice | |
|---|---|
| Działa bezodrzutowe | |
| Armaty i zestawy przeciwlotnicze | |
| Moździerze |
