2,3-Bisfosfoglicerynian
| |||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||
Wzór sumaryczny | C3H8O10P2 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa | 266,04 g/mol | ||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||
Numer CAS | 138-81-8 | ||||||||||||
PubChem | 61 | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
|
2,3-Bisfosfoglicerynian (2,3-BPG, od ang. 2,3-bisphosphoglycerate) – organiczny związek chemiczny z grupy estrów fosforanowych, difosforanowa pochodna kwasu glicerynowego. Występuje w erytrocytach w stężeniu bliskim stężeniu hemoglobiny (około 2 mM) i jest ważnym inhibitorem allosterycznym stabilizującym formę T hemoglobiny (nieutlenowaną)[1] i utrudniającym przyłączenie tlenu[2].
Powstaje z 1,3-bisfosfoglicerynianu, zwłaszcza podczas niedoboru tlenu[2], w reakcji katalizowanej przez mutazę bisfosfoglicerynianową i jest przekształcany dalej do 3-fosfoglicerynianu. Stanowi to alternatywną ścieżkę powstawania 3-fosfoglicerynianu w stosunku do standardowej glikolizy, od której różni ją też brak generowania na tym etapie wysoko energetycznej cząsteczki ATP. Korzyścią dla komórki jest natomiast stabilizacja przez 2,3-BPG nieutlenowanej formy T hemoglobiny, czego efektem jest zwiększenie dostępności tlenu[3].
Przypisy
- ↑ Strategie regulacyjne: enzymy i hemoglobina. W: Lubert Stryer, Jeremy Berg, John Tymoczko: Biochemia. PWN, 2005.
- ↑ a b Robert Kincaid Murray, Daryl K. Granner, Victor W. Rodwell: Biochemia Harpera ilustrowana. Wyd. VI uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2010, s. 59. ISBN 978-83-200-4087-6.
- ↑ Robert Kincaid Murray, Daryl K. Granner, Victor W. Rodwell: Biochemia Harpera ilustrowana. Wyd. VI uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2010, s. 189–190. ISBN 978-83-200-4087-6.
- Britannica: science/23-diphosphoglycerate