Antoni Niewiarowski
| |||
Data i miejsce urodzenia | 26 września 1874 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 2 marca 1927 | ||
Miejsce pochówku | |||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | ok. 1898 | ||
Odznaczenia | |||
|
Antoni Niewiarowski herbu Półkozic (ur. 26 września 1874 w Kowlu, zm. 2 marca 1927 w Warszawie) – polski prezbiter katolicki, dziekan generalny Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, prałat domowy Jego Świątobliwości, kanonik honorowy Kolegiaty Ołyckiej, radca Kurii Biskupiej WP[1] .
Życiorys
Urodził się 26 września 1874 roku w Kowlu, ówczesnym mieście powiatowym guberni wołyńskiej[2][3][4][5]. Ukończył cztery klasy progimnazjum w Brześciu i Seminarium Duchowne w Żytomierzu[6] (kurs pięcioletni)[7]. Pełnił posługę jako kapłan w diecezji łucko-żytomierskiej. Za sympatie do idei Legionów Polskich zesłany do Ufy. Od 17 października 1917 do 25 czerwca 1918 był dziekanem 3 Dywizji Strzelców Polskich[8]. Nominację na to stanowisko otrzymał od ks. biskupa Jana Cieplaka, administratora archidiecezji mohylewskiej[9]. W czerwcu 1918 przyjechał do Warszawy[9].
28 stycznia 1919 kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych mianował go czasowo kapelanem wojskowym na stanowisku dziekana Okręgu Generalnego Warszawskiego i administratora kościoła garnizonowego na Placu Saskim z poborami pułkownika od 13 listopada 1918[10]. Od 1921 na stanowisku szefa duszpasterstwa katolickiego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[8]. 22 marca 1921 został mianowany reprezentantem duchowieństwa byłych Korpusów Wschodnich w Komisji Weryfikacyjnej dla Duchowieństwa Wyznania Katolickiego[11].
16 grudnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu dziekana generalnego wśród kapelanów wyznania katolickiego[12]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany dziekana generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie generałów[13]
- Osobny artykuł: Tytulatura duchowieństwa wojskowego II RP.
Czynny na polu społecznym i charytatywnym. Zmarł 2 marca 1927 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej[1][14]. 5 marca 1927 roku w kościele garnizonowym w Warszawie odbył się pogrzeb ks. Niewiarowskiego[15]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A16-1-1/2)[16][17][18].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923[19][20]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[21]
- Medal Niepodległości – pośmiertnie 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22][23][24]
- Medal Zwycięstwa – 4 czerwca 1925[25]
Przypisy
- ↑ a b Nekrolog ↓.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5, 9, 12, 16, 20, 24, 56.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 231 wg autora urodził się 26 września 1874 roku w Kowlu.
- ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. wg autora urodził się 26 września 1874 roku w Brześciu, data 26 września jest także na nagrobku.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 8, 24.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 5, 9.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 10 z 11 grudnia 1918, poz. 390.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 621.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921 roku, s. 1634.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15 na liście starszeństwa wyprzedzał dziekanów generalnych: Karola Boguckiego (46. lokata) i Piotra Niezgodę (64. lokata).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928, s. 100.
- ↑ Pogrzeb ś. p. ks. Niewiarowskiego. „Dziennik Białostocki”, s. 1, Wydanie z 7 marca 1927.
- ↑ Pogrzeb ↓.
- ↑ Lista pochowanych. Antoni Niewiarowski. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 231 wg autora w 1924 roku miał być przeniesiony w stan spoczynku.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 29 maja 1923, s. 360.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 4 czerwca 1925, s. 301.
Bibliografia
- Antoni Władysław Niewiarowski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.404 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
- Przed pogrzebem ks. dziekana WP Niewiarowskiego. „Polska Zbrojna”. 62, s. 4, 1927-03-04. Warszawa.
- Pogrzeb generalnego dziekana WP ks. prał. Niewiarowskiego. „Polska Zbrojna”. 64, s. 4, 1927-03-06. Warszawa.