Binduga (leśnictwo)

Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Binduga – miejsce nad rzeką, kanałem lub jeziorem, służące do składowania i przygotowania drewna do spławu. Na bindudze formuje się tratwy lub wiązki drewna przeznaczonego do spławu.

W Polsce, obecnie stosowana jedynie w przypadku kataklizmów występujących na dużych powierzchniach w przypadku dużej masy drzewnej złomów (wiatrołomów) i wywrotów. Przykładem z początku XXI wieku jest składnica w Nadleśnictwie Pisz, którą uruchomiono po huraganie z dn. 4 lipca 2002.

Wg definicji ze Słownika języka polskiego Witolda Doroszewskiego, bindugą zwano również pozbawione pni i karp piaszczyste zbocze nadwodnego pagórka lub wzgórza wykorzystywane do staczania ściątych pni wprost do wody. Bindugą nazywano też sam proces zbijania drewna w tratwy (niem. bindung ― wiązanie, skąd zapewne bierze się polska binduga)^[1][a].

Zobacz hasło binduga w Wikisłowniku