Blues Breakers with Eric Clapton

Blues Breakers with Eric Clapton

Wykonawca albumu studyjnego
John Mayall & the Bluesbreakers
Wydany	22 lipca 1966[1]
Nagrywany	1966
Gatunek	blues-rock
Długość	37:13
Wydawnictwo	Decca Records (Wielka Brytania), London Records (USA)
Producent	Mike Vernon[2]
Oceny
Patrz sekcja „Odbiór”
Album po albumie
John Mayall Plays John Mayall (1965) Blues Breakers with Eric Clapton (1966) A Hard Road (1967)

Blues Breakers with Eric Clapton – debiutancki album zespołu John Mayall & the Bluesbreakers, wydany nakładem wytwórni Decca Records (Wielka Brytania) i London Records (USA)^[2].

Album zyskał przydomek „the Beano album” ponieważ jego okładka przedstawiała Erica Claptona czytającego brytyjski komiks Beano^[3].

W 1963 roku w Londynie John Mayall założył zespół The Bluesbreakers, który w roku następnym podpisał kontrakt z wytwórnią Decca Records^[4]. W 1965 roku do Bluesbreakers dołączył, po opuszczeniu The Yardbirds, Eric Clapton^[5]. Z nim w składzie zespół nagrał album Blues Breakers with Eric Clapton^[1]. Sesja nagraniowa trwała – według Mayalla – trzy lub cztery dni, więc aby jej nie przedłużać, zespół wybrał na album te utwory, które zdążył wcześniej ograć na koncertach^[6]. Ponad połowę utworów stanowiły bluesowe standardy, w tym „All Your Love” Otisa Rusha, „Hideaway” Freddiego Kinga, „Ramblin' on My Mind” Roberta Johnsona (z pierwszym solowym wokalem Claptona), „It Ain't Right” oraz cover hitu Raya Charlesa z 1959 roku „What’d I Say”, w którym Mayall grał na organach Hammonda model B3, Flint zaprezentował solo perkusyjne, a Clapton zacytował fragment „Day Tripper” The Beatles. Oprócz coverów Bluesbreakers zagrali kilka własnych utworów, w tym „Key to Love” , „Have You Heard” i „Another Man” Mayalla oraz napisany przez Mayalla i Claptona „Double Crossing Time”. Grę zespołu uzupełniała sekcja dęta, wprowadzona przez Vernona podczas postprodukcji. Clapton grał na swojej gitarze Gibson Les Paul Standard z 1960 roku, podłączonej do wzmacniacza Marshall 1962 2×12 combo tworząc nowatorskie i wyjątkowe wówczas brzmienie, które sprawiło, że tytuł albumu rozciągnięto również na gitarę i modele wzmacniaczy: „the Blues Breaker” lub „Beano” Les Paul i Marshall Bluesbreaker^[3].

Album doczekał się po latach licznych wznowień połączonych z jego remasteringiem oraz dodaniem, w formie bonusu, nagrań archiwalnych z tamtego okresu, w większości wcześniej niepublikowanych^[7].

Lista i informacje według Discogs^[2]:

Side 1

1.	All Your Love (Rush / Dixon)	3:33
2.	Hideaway (King / Thompson)	3:15
3.	Little Girl (Mayall)	2:35
4.	Another Man (Mayall)	1:45
5.	Double Crossing Time (Mayall /Clapton)	3:02
6.	What’d I Say (Charles)	4:25
		18:35

Side 2

1.	Key To Love (Mayall)	2:06
2.	Parchman Farm (Allison)	2:20
3.	Have You Heard (Mayall)	5:55
4.	Ramblin' On My Mind (Johnson)	3:07
5.	Steppin' Out (Frazier)	2:30
6.	It Ain't Right (Jacobs)	2:40
		18:38

• John Mayall – fortepian, organy, harmonijka ustna, layout
• Eric Clapton – gitara, śpiew
• John McVie – gitara basowa
• Hughie Flint – perkusja

• John Almond – saksofon barytonowy
• Alan Skidmore – saksofon tenorowy
• Derek Healey – trąbka

• Gus Dudgeon – inżynier dźwięku
• Mike Vernon – producent

Lista i informacje według Discogs^[7]:

1.	All Your Love (Rush / Dixon)	3:35
2.	Hideaway (King / Thompson)	3:14
3.	Little Girl (Mayall)	2:33
4.	Another Man (Mayall)	1:44
5.	Double Crossing Time (Mayall /Clapton)	3:02
6.	What’d I Say (Charles)	4:26
7.	Key To Love (Mayall)	2:06
8.	Parchman Farm (Allison)	2:19
9.	Have You Heard (Mayall)	5:54
10.	Ramblin' On My Mind (Johnson)	3:07
11.	Steppin' Out (Frazier)	2:28
12.	It Ain't Right (Jacobs)	2:41
	Stereo Mix (November 1969)
1.	All Your Love	3:35
2.	Hideaway	3:14
3.	Little Girl	2:33
4.	Another Man	1:45
5.	Double Crossing Time	3:01
6.	What’d I Say	4:26
7.	Key To Love	2:05
8.	Parchman Farm	2:21
9.	Have You Heard	5:52
10.	Ramblin' On My Mind	3:07
11.	Steppin' Out	2:27
12.	It Ain't Right	2:41
		1:14:16

BBC 'Saturday Club' Session – 26th April 1965
1. Crawling Up A Hill (John Mayall) 2:06
2. Crocodile Walk (John Mayall) 2:22
3. Bye Bye Bird (Sonny Boy Williamson, Willie Dixon) 2:47
Immediate 45 IM012 – Released October 1965
4. I'm Your Witchdoctor (John Mayall) 2:09
5. Telephone Blues (John Mayall) 3:56
Purdah 45 3502 – Recorded Oct 1965, Released Aug 1966
6. Bernard Jenkins (Eric Clapton) 3:47
7. Lonely Years (John Mayall) 3:17
BBC 'Saturday Club' Session - 25th Oct 1965
8. Cheatin' Woman (John Mayall) 2:01
9. Nowhere To Turn (John Mayall) 1:40
10. I'm Your Witchdoctor (John Mayall) 2:08
Recorded 2nd Dec 1965, At Pye Studios (Unreleased Stereo Mix)
11. On Top Of The World (Tk 2) (John Mayall) 2:49
BBC 'Saturday Club' Session - 14th March 1966
12. Key To Love (John Mayall) 2:01
13. On Top Of The World (John Mayall) 2:32
Recorded Live At Flamingo Club, London, 7th November 1965
14. They Call It Stormy Monday (T-Bone Walker) 4:33
15. Intro Into Maudie (Intro: John Mayall, Maudie: John Lee Hooker) 2:25
16. It Hurts To Be In Love (Julius Dixon, Rudolph Toombs) 3:21
17. Have You Ever Loved A Woman (Billy Myles) 6:42
18. Bye Bye Bird S(onny Boy Williamson, Willie Dixon) 3:49
19. Hoochie Coochie Man (Willie Dixon) 3:53

• Oryginalny album (utwory od 1-1 do 1-12) wydany w lipcu 1966 roku jako Decca LK 4808
• Album stereo (utwory od 1-13 do 1-24) wydany w grudniu 1969 roku jako Decca SKL 4804
• Utwory 2-1 do 2-3, 2-8 do 2-13 wcześniej niewydane
• Utwór 2-14 pierwotnie pojawił się na Looking Back (Decca SKL 5010) w sierpniu 1969 roku
• Utwory od 2-15 do 2-19 pojawiły się wcześniej na John Mayall - Primal Solos (Decca TAB 66) w kwietniu 1983 roku
• Kompilacja: 2006 Decca Music Group Ltd

Zdaniem Bruce’a Edera z AllMusic album był „przełomowym albumem bluesowym lat sześćdziesiątych, być może najlepszym brytyjskim albumem bluesowym, jaki kiedykolwiek powstał i najlepszy longplayem nagranym przez Bluesbreakers Johna Mayalla (...) i kulminacją bardzo udanego roku grania z Johnem Mayallem, w pełni zrealizowanym bluesowym dziełem”. Autor podkreśla doskonałą grę Claptona i Mayalla oraz współdziałanie sekcji rytmicznej, jak również zasługę Vernona jeśli chodzi o „czystość i prostotę płyty”^[1].

Wkład Claptona w muzykę albumu podkreślają również Paul Evans z wydawnictwa The Rolling Stone Album Guide^[10] oraz Tony Russell z magazynu Mojo. Ten ostatni określił album jako „ikoniczny”^[9].

Owen Bailey z magazynu Guitar.com jest przekonany, że „album Beano jest matecznikiem blues-rockowej gitary i bez jego wpływu legion gitarzystów – wśród nich Peter Green, Gary Moore, Jeff Beck, Eddie Van Halen, Billy Gibbons, Joe Bonamassa, John Mayer, Stevie Ray Vaughan, a nawet Hendrix – mógł brzmieć zupełnie inaczej^[12].

Blues Breakers with Eric Clapton to „legendarna płyta, kwintesencja stylu zwanego białym elektrycznym bluesem” – uważa Krzysztof Celiński z miesięcznika Tylko Rock^[13]. Wtóruje mu redakcyjny kolega, Marcin Gajewski: „Ta płyta, to po prostu blues-rockowa uczta. Jest tu jakaś zadziwiająca świeżość. Jakiś ujmujący czar. Jest tak ważna w bluesie dusza, pasja, emocje”^[11].

Również zdaniem Chrisa Jonesa z BBC Mayall i Clapton nadali bluesowi nowy wymiar. Zaproponowany przez nich blues rock miał panować przez lata w świecie muzycznego „undergroundu”, a połączenie przez Claptona starego Gibsona Les Paula z przesterowanym wzmacniaczem Marshalla okazało się być rewolucyjnym pociągnięciem, które sprawiło, że w krótkim czasie w całej Wielkiej Brytanii pojawili się liczni naśladowcy^[15].

Podobnie uważa Harry Shapiro z magazynu Classic Rock: „Eric Clapton nie wynalazł gitary bluesowej, ani jego gra nie była szczególnie innowacyjna, zapożyczając się tak mocno od Freddiego Kinga i Otisa Rusha. Ale jako młody, biały muzyk grający w sposób, w jaki zrobił to na tym albumie, zasygnalizował tysiącom początkujących gitarzystów, że mogą przyjąć bluesa jako własnego, przekształcić go na swój własny obraz i pchnąć muzykę dalej”^[16].

1966

Kraj	Lista	Pozycja
Wielka Brytania	UK Albums Chart	6[17]

• Wielka Brytania: złota płyta (29 stycznia 2016)^[18]

• 1. miejsce na liście 30 najlepszych brytyjskich albumów blues-rockowych w historii (The 30 best British Blues Rock albums ever) magazynu Classic Rock^[19]
• 195. miejsce na Liście 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[20]