Burchard III ze Schraplau

Burchard III ze Schraplau
Data śmierci

21 września 1325

Arcybiskup Magdeburga
Okres sprawowania

1307–1325

Wyznanie

katolicyzm

Sakra biskupia

1308

Burchard III ze Schraplau (zm. 21 września 1325 w Magdeburgu) – arcybiskup Magdeburga od 1307, toczący nieustanne spory z mieszczanami Magdeburga i przez nich zabity.

Życiorys

Burchard pochodził z bocznej linii rodu panów Kwerfurtu; był synem Burcharda, pana Schraplau[1][2][3]. Od 1294 był kanonikiem katedralnym w Magdeburgu[2][3]. Później został także kanonikiem w Hildesheimie (1296) i Halberstadt (1298)[1][2]. W listopadzie 1307 został wybrany na arcybiskupa Magdeburga, a w marcu kolejnego roku otrzymał w Poitiers paliusz z rąk papieża Klemensa V[1][3], który także wyświęcił go na arcybiskupa[1].

Po krótkim okresie dobrej współpracy arcybiskupa z jego stolicą na początku rządów szybko doszło do ostrego konfliktu, wywołanego nałożeniem na mieszczan nowych podatków (zwłaszcza dotyczących produkcji piwa)[1][3]. Burchard kwestionował także dotychczasowe przywileje miast, w tym nadane przez swoich poprzedników[1]. W 1309 doszło do ugody, zgodnie z którą Magdeburg zapłacił arcybiskupowi 600 srebrnych marek za utrzymanie swych praw[1][3].

W 1310 został upoważniony przez papieża do zasekwestrowania komturii templariuszy położonych nie tylko na terenie arcybiskupstwa, ale także biskupstwa Halberstadt. Doprowadziło to do konfliktu Burcharda z tamtejszym biskupem oraz arcybiskupem Moguncji. Przeciwnicy obłożyli Burcharda klątwą, od której uwolniła go decyzja papieska w 1311, ale już wkrótce konflikt wybuchł na nowo wywołany wykorzystaniem przez Burcharda do celów wojskowych dwóch kościołów w sąsiedniej diecezji[1][3]. W latach 1311–1312 Burchard odbył podróż na dwór papieski w Vienne[1].

Po powrocie Burcharda do Magdeburga doszło do kolejnego jego konfliktu z mieszczanami. Burchard nałożył podatki i cła związane z wydobyciem i wywozem soli, zakwestionował też jeden z przywilejów potwierdzonych układem z 1309[1][3]. W efekcie, w 1313[2][3], Burchard został pojmany przez mieszkańców Magdeburga i przez kilka tygodni był przez nich więziony[1][3]. Po uwolnieniu Burchard obłożył miasto klątwą i obległ je z pomocą margrabiego Miśni, księcia Brunszwiku i innych książąt. Według zapisów kronik mieszczanie co tydzień wysyłali posła do oblegających oferując im żywność. Zdumiony margrabia Miśni miał wybrać się do miasta i przekonawszy się o tym, że – wbrew zapewnieniom arcybiskupa – nie panuje tam głód, zerwał oblężenie[1]. Pokój między arcybiskupem i miastem został zawarty w 1314 dzięki pośrednictwu margrabiego Brandenburgii Waldemara[1][3].

Mimo to w dalszym ciągu dochodziło do konfliktów między Burchardem i jego stolicą. Doszło do tego, że w 1323 Magdeburg wystąpił do króla Niemiec Ludwika IV Bawarskiego z prośbą o potwierdzenie dotychczasowych przywilejów. Mimo to Burchard kontynuował swoją politykę[1]. Wreszcie, 5 lutego 1324 sojusz przeciwko arcybiskupowi zawarły dwa największe miasta jego księstwa, Magdeburg i Halle. Halle wypowiedziało wojnę Burchardowi, a do sojuszu przystąpiły nie tylko kolejne miasta, ale także możni[1][3], w tym książę Brunszwiku Otto i hrabiowie Kwerfurtu[1]. 13 października 1324 doszło do porozumienia[1][3]. Jednak jeszcze w tym samym roku konflikt wybuchł ponownie[3]. Gdy 29 sierpnia 1325 Burchard przybył do Magdeburga, został pojmany i umieszczony w areszcie domowy w swoim pałacu[1]. W nocy z 21 na 22 września został zabrany do piwnic ratusza i tam zabity przez swych strażników[1][2][3].

Dopiero 18 sierpnia 1326 Burchard został pochowany w magdeburskiej katedrze. Zabicie arcybiskupa miało poważne konsekwencje dla miasta: zostało obłożone papieską klątwą (zdjętą dopiero w 1331), konsekwencje wobec mieszczan wyciągnął też król Ludwik Bawarski[1]. Magdeburg utracił też polityczną niezależność[3].

Burchard zapisał się w historii jako chciwy i tyrański książę Kościoła[1]. Był energicznym władcą, starającym się zwiększyć swoją potęgę wszelkimi środkami[3]. Autorzy jego żywota w miejscowej kronice bronili go, podkreślając jego zalety i fakt, że działał w interesie Kościoła i w obronie swoich praw. Jednak kilkukrotne prośby o kanonizację Burcharda nie odniosły skutku[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Regina-Bianca Kubitscheck: Burchard III. von Schraplau. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon. T. 30. Nordhausen: Verlag Traugott Bautz, 2009, s. 163–167. ISBN 978-3-88309-478-6.
  2. a b c d e Berent Schwineköper: Burchard III., genannt Lappe. W: Neue Deutsche Biographie. T. 3. Berlin: Duncker & Humblot, 1957, s. 26–27.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p Karl Janicke: Burchard III.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 3. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1876, s. 559–561.