Cerkiew Pokrowy Najświętszej Maryi Panny w Płonnej

Cerkiew Pokrowy Najświętszej Maryi Panny w Płonnej
(w ruinie)
A-1447 z 21.02.2017
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Płonna

Wyznanie

katolickie

Kościół

greckokatolicki

Wezwanie

Opieki NMP

Historia
Data zakończenia budowy

datowana na 1850

Dane świątyni
Dzwonnica
• typ dzwonnicy


parawanowa

Położenie na mapie gminy Bukowsko
Mapa konturowa gminy Bukowsko, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Płonna, cerkiew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Płonna, cerkiew”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Płonna, cerkiew”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Płonna, cerkiew”
Ziemia49°25′56,5″N 22°06′13,1″E/49,432361 22,103639
Multimedia w Wikimedia Commons

Cerkiew pw. Pokrowy Najświętszej Maryi Panny w Płonnej – murowana cerkiew, obecnie w ruinie, znajdująca się we wsi Płonna.

Historia

Datowana na 1790. Ściany cerkwi zachowane do poziomu dachu. W rejonie prezbiterium zachowane szczątkowe polichromie. Po 1947 używana jako budynek gospodarczy PGR[1]. Obniżono wówczas ściany i zmieniono dach[2].

Obok cerkwi pozostałości jednego z hełmów. Dzwonnica parawanowa z XVIII w. obita blachą od góry[2].

Od 2017 r. cerkiew znajduje się na liście zabytków województwa podkarpackiego (nr rej.: A-1447 z 21.02.2017.)[3].


  • Elewacja frontowa
    Elewacja frontowa
  • Dzwonnica
    Dzwonnica
  • Elewacja boczna
    Elewacja boczna

Przypisy

  1. Zbigniew Muzyk: Cerkwie. Wschodnia część Beskidu Niskiego. Wydawnictwo Fundacja, Nowy Sącz 2000, s. 23, 25. ISBN 83-913147-2-3.
  2. a b Wojciech Krukar, Kryciński Stanisław i inni, Beskid Niski. Przewodnik, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", Pruszków 1999, ss.252,253 ISBN 83-85557-59-8
  3. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024, s. 144 [dostęp 2023-01-06] .