Chlorek protaktynu(V)

Chlorek protaktynu(V)
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.

pentachlorek protaktynu, chlorek protaktynu(5+), chlorek(2−) protaktynu(2+), chlorek protaktynu(V)

Inne nazwy i oznaczenia
Stocka

chlorek protaktynu(V)

inne

pięciochlorek protaktynu (dawn.)

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

PaCl5

Masa molowa

408,301 g/mol

Wygląd

żółte[1] jednoskośne kryształy[2][3]

Identyfikacja
Numer CAS

13760-41-3

Właściwości
Gęstość
3,74 g/cm³[3]; ciało stałe
Temperatura topnienia

306 °C[1][3]

Budowa
Układ krystalograficzny

jednoskośny[3]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Podobne związki

chlorek prazeodymu(III), chlorek uranu(IV), chlorek toru(IV)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek protaktynu(V), PaCl5 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, w którym protaktyn występuje na stopniu utlenienia V.

Tworzy żółte jednoskośne kryształy, w których bipiramidy pentagonalne PaCl7 tworzą nieregularne nieskończone łańcuchy połączone brzegami pięciokątów. Protaktyn przyjmuje w nich dość rzadką liczbę koordynacyjną 7[2].

Topi się w temperaturze 306 °C[1], jednak przed jej osiągnięciem intensywnie sublimuje[4].

Otrzymany po raz pierwszy przez A.V. Grossego i M.S. Agrussa w 1934 roku z Pa2O5[2][4]:

Pa2O5 + 5COCl2 _550 °C_͕ 2PaCl5↑ + 5CO2↑

Można go też otrzymać przez ogrzewanie Pa2O5 z CCl4 w temperaturze ok. 200 °C i oczyszczenie za pomocą sublimacji frakcyjnej (w celu oddzielenia od mniej lotnego produktu ubocznego, PaOCl3[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Lester R. Morss, Norman M. Edelstein, J. Fuger: The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (Set Vol.1-6). Springer, 2010, s. 1795. ISBN 978-1-4020-3598-2.
  2. ↑ a b c d R.P. Dodge, G.S. Smith, Q. Johnson, R.E. Elson. The crystal structure of protactinium pentachloride. „Acta Crystallographica”. 22 (1), s. 85–89, 1967. DOI: 10.1107/S0365110X67000155. 
  3. ↑ a b c d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, s. 4-84, ISBN 978-1-4822-0867-2  (ang.).
  4. ↑ a b A.V. Grosse. Metallic element 91. „Journal of the American Chemical Society”. 56 (10), s. 2200–2201, 1934. DOI: 10.1021/ja01325a508.