Eparchia wołgogradzka

Eparchia wołgogradzka

Волгоградская епархия

Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie
Państwo	Rosja
Obwód	wołgogradzki
Siedziba	Wołgograd
Data powołania	1918
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	wołgogradzka
Sobór	Kazańskiej Ikony Matki Bożej
Biskup diecezjalny	metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow)
Biskup senior	metropolita wołgogradzki i kamyszyński German (Timofiejew)
Dane statystyczne (2013)
Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych	120[1] 102[1] 18[1]
Liczba osób zakonnych	56[1]
Liczba dekanatów	6
Liczba parafii	130
Liczba klasztorów	2
Położenie na mapie Wołgogradu Wołgograd
Położenie na mapie Rosji Wołgograd
Położenie na mapie obwodu wołgogradzkiego Wołgograd
48°43′06,5″N 44°30′14,6″E/48,718472 44,504056
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Eparchia wołgogradzka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow)^[2], zaś funkcję katedry pełni sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie^[1]. Należy do metropolii wołgogradzkiej^[1][3].

Eparchia powstała w 1918 pod nazwą eparchia carycyńska decyzją Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i objęła terytorium guberni carycyńskiej. W momencie powstania liczyła ok. 600 cerkwi parafialnych i siedem monasterów. Jej pierwszym ordynariuszem został biskup Damian (Goworow)^[4]. Po ostatecznym zdobyciu Carycyna przez Armię Czerwoną biskup Damian wycofał się z miasta razem z białymi Siłami Zbrojnymi Południa Rosji. Władze bolszewickie zdecydowały o zamknięciu wszystkich monasterów eparchii^[4]. W latach 20. XX wieku znaczne wpływy na terytorium eparchii zyskała Żywa Cerkiew: w 1925 kanoniczna Cerkiew prowadziła 35 parafii, do odnowicieli należało 350 placówek duszpasterskich^[4]. W latach 30. XX wieku z polecenia władz dokonano masowej likwidacji świątyń prawosławnych, zaś w 1932 zniszczony został katedralny sobór św. Aleksandra Newskiego w Wołgogradzie^[a]. Od 1937 eparchia nie miała ordynariusza. W kwietniu 1944 na terytorium administratury przetrwało 18 parafii obsługiwanych przez 18 duchownych^[4]. Wskutek zmiany polityki władz stalinowskich wobec Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oprócz nich otwarte zostało dalszych 26 cerkwi. W latach 50. na terenie eparchii ponownie zamknięto szereg parafii, zaś w 1959 administratura została całkowicie zlikwidowana^[4]. Od 1925 do 1959 funkcjonowała jako eparchia stalingradzka. Następnie od 1959 do 1991 jej ziemie należały do eparchii saratowskiej^[4].

W 2005 eparchia dzieliła się na 13 dekanatów. Prowadziła 254 parafie obsługiwane przez 271 kapłanów (56 parafii i 72 duchownych na początku lat 90.XX wieku^[4]), podlegało jej sześć monasterów. Eparchia posiadała również trzy cerkwie-statki, przy pomocy których prowadzona była praca misyjna w miejscowościach nie posiadających własnych świątyń^[4].

W 2012 z terytorium eparchii wołgogradzkiej wydzielono dwie nowe: uriupińską i kałaczowską^[3].

W 2013 w skład eparchii w jej nowych granicach wchodziło 130 parafii (z czego w samym Wołgogradzie 78), zgrupowanych w 6 dekanatach: wołgogradzkim centralnym, wołgogradzkim drugim, wołgogradzkim południowym, wołgogradzkim północnym, dubowskim i kamyszyńsko-kotowskim^[1]. Działały też dwa klasztory:^[1]

• monaster Świętego Ducha w Wołgogradzie, męski
• monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Dubowce, żeński.

• Damian (Goworow), 1918–1919
• Nifont (Fomin), 1919–1922
• Trofim (Jakobczuk), 1923–1924
• Tichon (Rusinow), 1924–1925
• Nifont (Fomin), 1925–1927
• Arseniusz (Smoleniec), 1927–1930
• Dymitr (Dobrosierdow), 1930
• Teodozjusz (Waszczinski), 1930
• Piotr (Sokołow), 1930–1935
• Antoni (Romanowski), 1935–1937
• Filip (Pierow), 1937
• German (Timofiejew), 1991–2018^[2]
• Teodor (Kazanow), od 2018^[2]