Hrabstwo Sydonu
| 1110–1187, 1197–1260 | |
| Ustrój polityczny | monarchia feudalna |
|---|---|
| Stolica | Sydon |
| Data powstania | 1110 |
| Data likwidacji | 1187/1260 |
| Język urzędowy | łacina |
| Religia dominująca | chrześcijaństwo (katolicyzm), islam |
| Terytoria zależne | Wicehrabstwo Schuf |
| brak współrzędnych | |
Hrabstwo Sydonu lub Seniorat Sydonu – jedno z czterech najważniejszych lenn[1] Królestwa Jerozolimskiego. Władali nim dziedziczni hrabiowie z rodu Grenier.
Dzieje
W grudniu 1110, w wyniku udanego zakończenia oblężenia Sydonu przez krzyżowców, obszar ten znalazł się we władaniu chrześcijan. Król Baldwin I 19 grudnia nadał zdobyty Sydon wraz z przyległymi ziemiami pomiędzy Tyrem a Bejrutem panowi Cezarei – Eustachemu Grenierowi. Od ok. 1170 panowie Sydonu posiadali też swojego wasala w postaci panów na Schuf.
W roku 1187, podczas najazdu Saladyna na Królestwo Jerozolimskie, całe hrabstwo zostało opanowane przez armię muzułmańską. Odzyskano je w roku 1197 i oddano prawowitemu właścicielowi, którym był Renaud Grenier. Wnuk Renauda, Julian Grenier, odsprzedał swoje dobra w roku 1260 templariuszom, ale zachował tytularną godność hrabiego Sydonu. Jednak już jesienią tegoż roku, po wrześniowej klęsce w bitwie pod Ajn Dżalut, wycofujące się wojska mongolskie zniszczyły Sydon, a pozostałości zajęli następnie ścigający ich Mamelucy.
Mimo definitywnego utracenia miasta przez chrześcijan, Julian i jego następcy nadal tytułowali się panami Sydonu. Ostatnim znanym w źródłach tytularnym władcą był żyjący w XV wieku Febus de Lusignan.
Władcy Sydonu
Faktyczni
- Eustachy Grenier (1110–1123)
- Gerard Grenier (1123–1171)
- Renaud Grenier (1171–1187, tytularny 1187–1197)
- okupacja przez Saladyna (1187–1197)
- Renaud Grenier (przywrócony, 1197–1202)
- Balian I Grenier (1202–1239)
- Julian Grenier (1239–1260, sprzedał dobra templariuszom)
- Thomas Béraud (jako wielki mistrz templariuszy, 1260)
Tytularni
- Julian Grenier (1260–1275)
- Balian II Grenier (1275–1277)
- brak informacji w źródłach do XV wieku
- Filip de Lusignan (tytularny ok. 1460)
- Febus de Lusignan (tytularny, do lipca 1485)
Przypisy
- ↑ Obok: Księstwa Galilei, Zajordania i Hrabstwa Jafy i Aszkelonu.
Zobacz też
Bibliografia
- Runciman Steven, A History of the Crusades, Vol. II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, 1100-1187, Cambridge 1951 [reprint 1999].
- Tibble Seven, Monarchy and Lordships in the Latin Kingdom of Jerusalem, 1099-1291, Nowy Jork 1989.
