Język orokaiva
| Obszar | Oro (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 35 tys. (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | okv | ||
| IETF | okv | ||
| Glottolog | orok1269 | ||
| Ethnologue | okv | ||
| WALS | oro | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język orokaiva, także: ehija, etija – język transnowogwinejski używany w prowincji Oro w Papui-Nowej Gwinei (okolice miasta Popondetta). Według danych z 2000 roku posługuje się nim 35 tys. osób[1].
Ethnologue do obszaru tego języka zalicza 200 wsi w rejonie miasta Popondetta. Dzieli się na dialekty: kokoda, etija (sohe, sose), ehija (ifane, ihane), harava[1]. Uchodzi za bliski językom aeka i hunjara-kaina ke[2][3], które bywają uważane za dialekty orokaiva[4]. Z danych Ethnologue wynika, że pozostaje w powszechnym użyciu, we wszelkich sferach życia. Społeczność ma pozytywny stosunek do swojego jezyka. W użyciu są także języki angielski, hiri motu i tok pisin[1].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
- ↑ a b c d David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Orokaiva, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Aeka, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Hunjara-Kaina Ke, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ B. Grimes: East Main Section Trans-New Guinea Languages. W: William J. Frawley (red.): International Encyclopedia of Linguistics. Wyd. 2. Oxford: Oxford University Press, 2003, s. 1:486. DOI: 10.1093/acref/9780195139778.001.0001. ISBN 978-0-19-977178-3. OCLC 51478240. (ang.).
