Języki japońskie

Języki japońskie
Obszar

Wyspy Japońskie

Liczba mówiących

ok. 120 mln

Kody rodziny językowej
ISO 639-5 jpx
Glottolog japo1237
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki japońskie[1] (in. języki japoniczne[2]) – rodzina językowa, której zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej.

Klasyfikacja języków japońskich

Do języków japońskich zaliczają się następujące języki[3]:

  • Język japoński
  • Języki riukiuańskie (in. język luczuański)
    • Język amami-okinawa (in. język północnoriukiuański)
      • Język kikaijima
      • Język amami-ōshima
        • Język amami-ōshima (północny) (górny)
        • Język amami-ōshima (południowy) (dolny)
      • Język tokunoshima
      • Język okinoerabu
        • Język okinoerabu (zachodni)
        • Język okinoerabu (wschodni)
      • Język yoron
      • Język kunigami (in. język północnookinawski)
      • Język południowookinawski
    • Język sakishima (in. język południoworiukiuański)
      • Języki miyako
        • Język miyako
        • Język irabo
        • Język tarama
      • Język yaeyama
    • Język yonaguni

Pochodzenie języków japońskich

Ewentualne pokrewieństwo języków japońskich z innymi językami świata nie jest ustalone[4]. Istnieją hipotezy lokujące języki koreański oraz języki japońskie w rodzinie języków ałtajskich bądź też wskazujące na mieszane pochodzenie języków japońskich od języków ałtajskich oraz austronezyjskich (z przewagą języków austronezyjskich)[5]. Hipotezy umieszczające języki japońskie w rodzinie języków drawidyjskich „niewiele się zdają mieć z nauką wspólnego”[5].

Zasięg występowania języków japońskich

Zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej, której największe skupisko występuje na terenie Stanów Zjednoczonych (ok. 1 mln)[1]. Językami japońskimi posługuje się około 120 mln osób[1] (w tym około 900 tys. językami riukiuańskimi[3]).

Przypisy

  1. ↑ a b c Majewicz 1989 ↓, s. 54.
  2. ↑ Aleksandra Jarosz: Wybrane elementy opisu języka miyako-riukiuańskiego. W: Verba et imagines Iaponiae. Nowe trendy i kierunki badań w polskiej japonistyce w 5. rocznicę powołania studiów japonistycznych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Red. Adam Bednarczyk, Marcelina Leśniczak, Wojciech J. Nowak. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2014, s. 447–457, seria: Japonica Toruniensia 3. ISBN 978-83-231-3484-8.
  3. ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 55.
  4. ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 54–56.
  5. ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 56.

Bibliografia

  • Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).
Encyklopedie internetowe (rodzina językowa):
  • БРЭ: 4919785