Kazimierz Mikołajewski

Kazimierz Mikołajewski

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	4 maja 1897 Radomsko, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	7 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca kawalerii dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Mikołajewski (ur. 4 maja 1897 w Radomsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w Radomsku, w rodzinie Jana i Kazimiery z Rylskich^[1].

W latach 1913–1917 służył w armii rosyjskiej^[1]. Ukończył szkołę podoficerską, w latach 1915–1916 walczył na froncie. Od 1917 roku w 1 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie.

Po rozwiązaniu Korpusu w maju 1918 przedarł się przez terytorium Rosji Sowieckiej do zajętego przez Brytyjczyków Murmańska. Następnie był oficerem werbunkowym Armii Polskiej we Francji w Archangielsku. Razem z wojskiem generała Hallera powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 4 pułku kresowym strzelców konnych, przemianowanym w maju 1921 roku na 6 pułk strzelców konnych. W jednostce służył do 1924.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 15 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[2]. 1 grudnia 1924 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 58. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. Z dniem 15 marca 1925 został przeniesiony z KOP do macierzystego 6 psk^[4]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przydziałem do 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie na stanowisko II oficera sztabu^[5][6]. W marcu 1930, w związku z likwidacją 4 Dywizji Kawalerii, został przeniesiony do 5 pułku ułanów w Ostrołęce^[7][8][9]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[10][11]. W 1939 pełnił służbę w Dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisku komendanta Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego^[12].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca kawalerii dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty. 16 września 1939 w rejonie Chełma zorganizował 108 pułk ułanów i objął nad nim dowództwo^[13]. Otoczony na Lubelszczyźnie, 28 września 1939 rozwiązał pułk^[13] (chorąży Stanisław Edward Gołębski, który pełnił funkcję oficera gospodarczego pułku, tego dnia we wsi Chmielek dostał się do niewoli sowieckiej^[14]).

Major Mikołajewski przedzierając się, został także wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku^[13]. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 26 marca 1921^[16]
• Krzyż Walecznych^[17]
• Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18][19]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• zbrodnia katyńska

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Andrzej Grochowalski. Wspomnienie o majorze kawalerii Kazimierzu Mikołajewskim (1897–1940). „Zeszyty Radomszczańskie”. X, 2015. Radomsko: Polskie Towarzystwo Historyczne Oddział w Radomsku. ISSN 1898-5858. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.