Kościół Najświętszego Serca Jezusa i św. Anny w Kiszewie
| kościół parafialny | |||||||||
 Widok ogólny | |||||||||
| Państwo |
| ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | Kiszewo | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | Serce Jezusa, Święta Anna | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Oborniki  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu obornickiego  | |||||||||
 52°40′43,01″N 16°40′15,06″E/52,678614 16,670850 | |||||||||
| |||||||||
Kościół Najświętszego Serca Jezusa i św. Anny – katolicki kościół parafialny zlokalizowany w Kiszewie (gmina Oborniki).
Historia i architektura
Modernistyczna świątynia została wybudowana w latach 1934-1935[1][2] według projektu Stefana Cybichowskiego[3][4]. Parafia istniała w Kiszewie już w XIV wieku, jednak pierwszy zapis o istnieniu tu kościoła pochodzi z 1407. Nie ma jednoznacznych danych mówiących o tym, że kościół przejściowo znajdował się w rękach protestantów, ale istnieje taka możliwość. Pod koniec XVI wieku świątynia była w złym stania, a być może uległa spaleniu. W początku XVII wieku parafia kiszewska była prepozyturą klasztoru benedyktynów z Lubinia. Przyczynił się do tego Stanisław Kiszewski - opat w Lubiniu oraz właściciel Kiszewa. W 1641 istniał we wsi drewniany kościół kryty gontem pod wezwaniem św. Anny. W kaplicy stał ołtarz Matki Boskiej Różańcowej oraz nagrobek Mikołaja Mierzewskiego - właściciela Kiszewa. Wokół kościoła znajdował się niewielki cmentarz otoczony drewnianym płotem. W 1726 istniała już drewniana wieża, dobudowana i wyposażona w dzwony. Świątynia dysponowała pięcioma ołtarzami. W kościele rozwijał się kult Męki Pańskiej, a przy jednym z krzyży wieszano liczne wota. W 1736 powódź na Warcie spowodowała częściowe uszkodzenie kościoła. W 1739 zakończono bardzo gruntowny remont, a w zasadzie rekonstrukcję świątyni. Koszta tych działań poniósł właściciel Kiszewa - Józef Mycielski, kasztelan poznański. W 1787 benedyktyni z Lubinia zrzekli się parafii kiszewskiej (powodem było zmniejszanie się liczby zakonników nękanych restrykcjami pruskimi). 1 kwietnia 1823, podczas pożaru wsi spłonął zarówno kościół, jak i plebania oraz budynki gospodarcze. Stopiły się nawet dzwony. Z uwagi na słabe dochody i małą liczbę wiernych biskup Marcin Dunin wydał 18 lipca 1841 dekret o połączeniu parafii kiszewskiej z obornicką. Od 1858 podejmowano starania o odbudowę zniszczonej świątyni. Pod koniec XIX wieku rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na odbudowę, jednak sprawa była blokowana przez ówczesnego właściciela wsi - księcia Ernesta Sachsen Coburg Gotha. Wydarzenia I wojny światowej ostatecznie położyły kres temu konfliktowi. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości sprawa odbudowy stała się bardziej realna. W 1922 wybudowano w miejscu dawnego kościoła kaplicę pod wezwaniem św. Izydora, rozbudowaną potem w 1924. W 1934 rozpoczęto budowę obecnej świątyni. Konsekrowano ją w 1935. 26 października 1936 wznowiono parafię kiszewską[5]. W latach 1960–1962 kościół przeszedł gruntowny remont[6]. Charakterystyczna wieża kościelna stanowi dobry punkt orientacyjny, widoczny nawet z dużych odległości[7].
Galeria
-
Portal wejściowy -
Detal -
Wieża
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.144, ISBN 978-83-7272-242-3
- ↑ Puszcza Notecka, mapa 1:100.000, BiK, Piła, ISBN 978-83-88963-75-9
- ↑ Joanna Jadwiga Białkiewicz. Dzieje pałacu w Bieganowie (powiat września) i sposób jego użytkowania na tle przemian historycznych w setną rocznicę budowy. „Przestrzeń i Forma”, s. 425, 2013. ISSN 2391-7725.
- ↑ Program opieki nad zabytkami województwa wielkopolskiego na lata 2017-2020. Załącznik do uchwały Nr XXXVIII/901/17 Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 listopada 2017 r.. Poznań: 2017, s. 24.
- ↑ Parafia Kiszewo
- ↑ praca zbiorowa, Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2, Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa, 1998, s.448, ISBN 83-86334-37-1
- ↑ Oborniki.pl
