Latopis Ławrientiewski
Latopis Ławrientiewski, Latopis Laurentego, Latopis Suzdalski[1] (ros. Лаврентьевский список, Лаврентьевская летопись, łac. Laurentian Codex) – zbiór kronik zawierający najstarszą wersję Powieści minionych lat i jej kontynuację zwaną Latopisem Suzdalskim (ros. Суздальская летопись, i dlatego w literaturze spotkać się można z tą nazwą w stosunku do całego latopisu Laurentego), związaną głównie z wydarzeniami dotyczącymi Rusi Włodzimiersko-Suzdalskiej.
W roku 2013 został wpisany na listę UNESCO Pamięć Świata[2].
Powstanie
Odpis wykonany około 1377 roku przez mnicha Laurentego z Niżnego Nowogrodu dla księcia suzdalskiego Dymitra Konstantynowicza na podstawie zaginionego już oryginału, przechowywanego wówczas w Twerze, wykonanego ok. 1305 r. dla Michała Twerskiego. Chronologia do roku 1305, ale lata 898–922, 1263–1283 i 1288–1294 z jakiegoś powodu zostały pominięte. Odnaleziony przez Aleksieja Musina-Puszkina w 1792 r. i włączony do zbiorów Rosyjskiej Biblioteki Narodowej.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Skan reprintu (ros.)
- Wydanie w PDF (cs.)
- Полное собрание русских летописей/Pełny zbiór ruskich latopisów (ros.)
- BnF: 15802967g