Laurentius Litta
Kardynał biskup |
|
Kraj działania | Państwo Kościelne |
Data i miejsce urodzenia | 23 lutego 1756 Mediolan |
Data i miejsce śmierci | 1 maja 1820 Monteflavio |
Miejsce pochówku | Bazylika świętych Jana i Pawła na Celiusie w Rzymie |
Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary |
Okres sprawowania | 1814–1818 |
Prefekt Kongregacji Indeksu |
Okres sprawowania | 1803–1816 |
|
Wyznanie | katolicyzm |
Kościół | rzymskokatolicki |
Prezbiterat | 6 czerwca 1780 |
Nominacja biskupia | 23 września 1793 |
Sakra biskupia | 6 października 1793 |
Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 |
Kościół tytularny | biskup Sabiny |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Sukcesja apostolska
Data konsekracji | 6 października 1793 |
Konsekrator | Luigi Valenti Gonzaga |
Współkonsekratorzy | Carlo Crivelli Giovanni Francesco Guidi di Bagno-Talenti |
Konsekrowani biskupi | Jan Chrzciciel Albertrandi | 26 stycznia 1796 | Michele Belli | 2 października 1814 | Francesco Maria Cipriania OSB | 2 października 1814 | Candido Maria Frattini | 2 października 1814 | Giovanni Marchetti | 2 października 1814 | Anselmo Basilici | 27 grudnia 1814 | Aloisio Scacoz | 13 sierpnia 1815 | Ignazio Palmidessa | 9 czerwca 1816 | Michelangelo Calmet | 4 sierpnia 1816 | Pietro Paolo Mazzichi | 4 maja 1817 | Giuseppe-Maria Lais | 19 kwietnia 1818 | Rodolfo Brignole Sale | 7 czerwca 1818 | Edward Bede Slater OSB | 28 czerwca 1818 | Giovanni Philip Paroni OFMConv. | lipiec 1818 | Vincenzo Macchi | 4 października 1818 | Giuseppe Maria Pellicano | 27 grudnia 1818 | Francesco Saverio Triggiani | 27 grudnia 1818 | Giovanni Battista Bolognese | 12 kwietnia 1819 | Vincenzo Maria Manieri OFMConv. | 12 kwietnia 1819 | Emmanuele Lodi OP | 24 sierpnia 1819 | Luigi Ugolini | 24 sierpnia 1819 | Antonio Baldini | 27 lutego 1820 | Filippo Giudice Caracciolo COr | 27 lutego 1820 | |
Współkonsekrowani biskupi | Wincenty Maria Strambi CP | 26 lipca 1801 | |
Laurentius Litta (Lorenzo Litta, Wawrzyniec Litta) (ur. 23 lutego 1756 w Mediolanie, zm. 1 maja 1820 w Monteflavio) – dyplomata i polityk papieski, kardynał-biskup Sabiny, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1814)[1], arcybiskup Teb, nuncjusz apostolski w Rzeczypospolitej (1794-1797), a następnie w Rosji (1797-1799). Wikariusz generalny Rzymu (1818–1820).
Życiorys
Był bratem admirała floty rosyjskiej. Wrogo nastawiony do insurekcji kościuszkowskiej. 11 lutego 1794 został mianowany przez papieża Piusa VI nuncjuszem w Rosji, zaś 13 kwietnia 1794 w Rzeczypospolitej. Jako nuncjusz sprzeciwił się wydaniu w Polsce dzieła Constantina François de Chaseboeufa de Volneya Rozwaliny, czyli uwagi nad Rewolucyami narodów[2]. Uchronił biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego przed egzekucją. W czasie powstania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie. Pod jego wpływem 16 grudnia 1795 papież Pius VI wydał brewe potępiające insurekcję kościuszkowską, określając ją przedsięwzięciem bezbożnym. W 1796 w piśmie okólnym instruował księży, aby przy spowiedzi i nauce katechizmu nakłaniali wiernych do posłuszeństwa zaborcy[3].
Gdy w listopadzie armia rosyjska pod dowództwem gen. Aleksandra Suworowa pojawiła się na wschodnim brzegu Wisły i rozpoczął się szturm na Pragę i masakra, ambasador brytyjski pułkownik William Neville Gardiner i Laurentius Litta, przekroczyli rzekę, aby błagać o uratowanie życia mieszkańcom stolicy. Suworow w końcu dał się ubłagać.
Przypisy
- ↑ D.M. Cheney: Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- ↑ Ryszard W. Wołoszyński, Pokolenia oświeconych. Szkice z dziejów kultury polskie XVIII w., Warszawa 1967, s. 178.
- ↑ Dariusz Łukasiewicz: „Niemieckie psy” i „polskie świnie” oraz inne eseje z historii kultury. Gdynia: Wydawnictwo Uraeus, 1997, s. 249, 250. ISBN 83-85732-53-5.
Bibliografia
- Buchholtz L. H., Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie. listy Ludwiga Buchholtza do Fryderyka Wilhelma II (styczeń-czerwiec 1794 r.), Warszawa 1983. ISBN 83-211-0449-5.
- Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864. Wybór źródeł, oprac. O. Beiersdorf, Wrocław 1960.
- Laurentius Litta
Opracowania
- Cheney D. M., Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- Davies N., Ostatni dyplomata w Warszawie. Gazeta.pl, 2007-11-28. [dostęp 2010-04-27].
- Zwycięstwo czy klęska? W 190 rocznicę powstania kościuszkowskiego, HenrykH. Kocój (red.), Katowice: UŚ, 1984, ISBN 83-00-00771-7, OCLC 69613004 . Brak numerów stron w książce
Legaci papiescy | |
---|
Internuncjusze i legaci apostolscy | - Zaccaria Ferreri (1519–1521)
- Toma Crnić (1522–1523)
- Jan Antoni Pulleoni (1524–1526)
- Mikołaj Fabri (1525–1526)
- Jan Franciszek Cito (1525–1527)
- Pamfiliusz Strassoldo (1536–1536)
- Hieronim Rorario (1539–1540)
- Otto Truchsess von Waldburg (1542–1542)
- Hieronim Martinengo (1548–1548)
- Marek Antoni Maffei (1553–1553)
|
---|
Nuncjusze i legaci apostolscy | |
---|
Nuncjusze apostolscy | |
---|
Legaci apostolscy | |
---|
Nuncjusze apostolscy | |
---|
Wikariusze przed 1558 | - Giovanni Marsicano (1106/1107)
- Pietro Senex (1115, 1117–1120)
- Corrado Demetri (1130–1137[A])
- Gregorio Centu (1160)
- Juliusz (1161–1164)
- Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
- Walter (1167–1168)
- Gerardo (1184–1188)
- Ottaviano di Paoli (1198)
- Pietro Gallocia (1206)
- Pietro Sasso (1217)
- Romano Bonaventura (1236)
- Giacomo Pecoraria (1238)
- Stefano Conti (1245–1251)
- Riccardo Annibaldi (1252)
- Tommaso Fusconi di Berta (1260)
- Giovanni Colonna (1262)
- Tommaso da Lentini (1264)
- Aldobrandino Cavalcanti (1272)
- Latino Malabranca Orsini (1279)
- Bartolomeo di Grosseto (1288)
- Giovanni di Iesi (1290, 1295)
- Salvo di Recanati (1291)
- Lamberto di Veglia (1296)
- Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
- Ranuccio di Cagliari (1301)
- Niccolò Alberti (1302)
- Giovanni di Osimo (1303)
- Giacomo di Sutri (1303)
- Guittone Farnese (1307)
- Isnardo Tacconi (1309)
- Ruggero da Casole (1313)
- Giovanni di Nepi (1317)
- Andrea di Terracina (1322, 1325)
- Angelo Tignosi (1324, 1325)
- Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
- Nicola Zucci (1341)
- Raimondo di Rieti (1343)
- Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
- Giovanni di Orvieto (1361)
- Pietro Boerio (1365)
- Giacomo di Muti (1369)
- Luca Gentili Ridolfucci (1375)
- Stefano Palosi (1380)
- Gabriele Gabrieli (1383)
- Lorenzo Corvini (1389)
- Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
- Francesco Scaccani (1394, 1399)
- Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
- Francesco di San Martino (1411)
- Giacomo Isolani (1414–1418)
- Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
- Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
- Daniele Gari Scotti (1431)
- Gasparre di Diano (1431)
- Stefano di Volterra (1434)
- Genesio di Cagli (1435)
- Andrea di Osimo (1437)
- Giosuè Mormile (1441)
- Onofrio Francesco (1444)
- Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
- Berardo Eroli (1449)
- Francesco de Lignamine (1458, 1459)
- Giovanni Neroni (1461, 1462)
- Nicola Trevisano (1479, 1487)
- Leonardo di Albenga (1485)
- Giacomo Botta (1486, 1489)
- Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
- Pietro Gamboa (1501)
- Pietro Accolti (1505)
- Domenico Giacobazzi (1511)
- Andrea Giacobazzi (1520)
- Paolo Capizucchi (1521)
- Bartolomeo Guidiccioni (1539)
- Pomponio Cecci (1540)
- Filippo Archinto (1542)
- Ludovico Beccadelli (1554)
- Pietro di Lucera (1555)
- Virgilio Rosario (1555)
|
---|
Wikariusze od 1558 | |
---|
- ↑ urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152
- ISNI: 000000012319706X
- VIAF: 2460110
- GND: 117676225
- BnF: 10588940b
- SUDOC: 11968540X
- NTA: 078860156
- Open Library: OL5908815A
- PLWABN: 9810546115005606
- NUKAT: n2008150567
- ΕΒΕ: 165925