Linie kolejowe Kornwalii

Linie kolejowe Kornwalii – sześć linii kolejowych przebiegających przez terytorium Kornwalii. Linią szkieletową jest trasa Plymouth – Penzance, od której odchodzą odnogi, zarówno na północ jak na południe. Głównym operatorem linii jest spółka First Great Western, na linii głównej działają ponadto CrossCountry i South West Trains. Na wszystkich liniach utrzymywany jest ruch pasażerski.

Żadna z linii na terenie Kornwalii nie jest zelektryfikowana; obsługiwane są przez trakcję spalinową. Rozstaw szyn na wszystkich liniach wynosi 1435 mm.

Na wszystkich bocznych liniach przewoźnik wraz z władzami lokalnymi oferują specjalne przewozy turystyczne. Jedną z form takiej usługi jest Rail Ale Trail („Szlak piwny”)[1]. Niniejsza lista obejmuje wyłącznie linie, na których utrzymywany jest ruch osobowy.

Mapa linii kolejowych Kornwalii

Cornish Main Line

Royal Albert Bridge, jedno z dwóch miejsc, gdzie kolej przekracza granicę Kornwalii
 Osobny artykuł: Cornish Main Line.

Główna linia kolejowa, przebiegająca od Royal Albert Bridge do Penzance o długości 128 km. Linia została wybudowana w 1895 r., do Truro, gdzie połączyła się z istniejącym już odcinkiem do Penzance. Na większości stacji istnieje tendencja wzrostowa liczby pasażerów[2]. Linia obsługuje połączenia z Londynem, północną Anglią i Szkocją. Na linii kursuje jeden z nielicznych w Wielkiej Brytanii pociągów sypialnych Night Riviera[3]. Jest linią o największej częstotliwości kursowania pociągów; w dni powszednie linie obsługuje do pięciu kursów na godzinę[4].

Stacje na linii:

  • Saltash
  • St Germans
  • Menheniot
  • Liskeard (stacja węzłowa, połączenie z Looe Valley Line)
  • Bodmin Parkway (stacja węzłowa, połączenie z Bodmin and Wenford Railway)
  • Lostwithiel
  • Par (stacja węzłowa, połączenie z Atlantic Coast Line)
  • St Austell
  • Truro (stacja węzłowa, połączenie z Maritime Line)
  • Redruth
  • Camborne
  • Hayle
  • St Erth (stacja węzłowa. połączenie z St Ives Bay Line)
  • Penzance

Looe Valley Line

Pociąg na stacji w Looe
 Osobny artykuł: Looe Valley Line.
Prowadzi z Liskeard do Looe. Jej długość wynosi 13 km. Została wybudowana w 1860 r., ale przewozy pasażerskie rozpoczęły się w 1879 r. Po drodze jeden przystanek czołowy Coombe Junction. W dni powszednie obsługuje dziewięć kursów wahadłowych[5]. Biegnie doliną rzeki Looe. Uważana jest za jedną z najbardziej malowniczych linii Anglii[6]. Przebiega przez rezerwaty przyrody, zarówno fauny, jak i flory. Linia miała być zamknięta na mocy tzw. Beeching Axe w 1966 r. Od lat osiemdziesiątych XX w. jest tzw. community railway, czyli linią działającą na mocy porozumienia przewoźnika z władzami lokalnymi[7]. Pociągi na linii kursują co godzinę[4].

Stacje na linii:

Atlantic Coast Line

Stacja w Newquay

Rozpoczyna się w Par i prowadzi do Newquay. Jest najdłuższą odnogą linii głównej na terenie hrabstwa. Jej długość wynosi 33 km a czas przejazdu 50 minut[8] i prowadzi przez wrzosowisko Goss Moor. Linię ukończono w 1874 r. Dziennie obsługuje ją siedem pociągów kursujących wahadłowo[5]. W okresie wakacyjnym linia ma bezpośrednie połączenie z Londynem, jako jedyna boczna odnoga linii szkieletowej[9].

Stacje na linii:

  • Luxulyan
  • Bugle
  • Roche
  • St Columb Road
  • Quintrell Downs
  • Newquay

Tamar Valley Line

Wiadukt w Calstock, jedno z dwóch miejsc, gdzie kolej przekracza granicę Kornwalii
 Osobny artykuł: Tamar Valley Line.
Rozpoczyna się na stacji Plymouth w hrabstwie Devon i początkowo biegnie przez jego teren. Prowadzi doliną rzeki Tamar z Plymouth do Gunnislake. Jej długość wynosi 23 km, a czas przejazdu ok. 50 minut[6]. Przejeżdża m.in. przez wiadukt w Calstock. Po drodze jeden przystanek czołowy w Bere Alston. Linia w większości przebiega przez obszar chronionego krajobrazu Area of Outstanding Natural Beauty. Została oddana do użytku na całej długości w 1907 r.[10] i przeznaczona była głównie dla funkcjonujących w tym rejonie kopalń cyny. Kolej oparła się likwidacji w ramach tzw. Beeching Axe ze względu na niedostateczny system dróg w tym rejonie. Linię obsługuje dziennie 7 kursów wahadłowych[11]. Planowane jest przedłużenie linii do Tavistock w związku z rozbudową miasta[12].

Na terenie Kornwalii znajdują się stacje:

  • Calstock
  • Gunnislake

Maritime Line

Stacja – ogród Penmere Garden

Osiemnastokilometrowy odcinek między Truro a Falmouth. Linia została otwarta w roku 1863, początkowo wyłącznie dla obsługi ruchu pocztowego, mającego ułatwić dowóz poczty z Londynu do portu w Falmouth[13]. W dni powszednie pociągi na linii kursują co pół godziny[5].

Stacje na linii:

St Ives Bay Line

St Ives
 Osobny artykuł: St Ives Bay Line.
Rozpoczyna się w St Erth i prowadzi do St Ives. Jej długość wynosi 8 km[14]. Biegnie początkowo przez estuarium Hayle, a następnie wzdłuż brzegów Oceanu Atlantyckiego, wzdłuż zatoki St Ives Bay. Linia została otwarta w 1877 r. i przeznaczona była głównie do dowozu turystów do St Ives[6]. Na trasie pociągi kursują wahadłowo między St Ives i St Erth, średnio co pół godziny w dni powszednie[15]. Na trasie znajduje się przystanek Lelant Saltings, przeznaczony do obsługi ruchu typu park and ride dla St Ives i Carbis Bay.

Stacje na linii:

Bodmin and Wenford Railway

Bodmin and Wenford Railway

Zabytkowa kolej łącząca stację Bodmin Parkway z miejscowością Bodmin aż do stacji Boscarne Junction. Linię otworzono w 1887 r., w 1964 r. zlikwidowano na niej trakcję parową[16] a zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1967 na mocy Beeching Axe, a do 1983 r. była czynna dla funkcjonującego w okolicach przemysłu ceramicznego[16]. Po przejęciu linii przez prywatną spółkę, ruch dla potrzeb turystycznych przywrócono w latach 90. Linię obsługuje trakcja parowa. Linia jest czynna od maja do końca września[17].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ What are Rail Ale Trails?. [dostęp 2009-12-10]. (ang.).
  2. ↑ Office of Rail Regulation: Station usage. [dostęp 2009-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 lipca 2007)]. (ang.).
  3. ↑ Night Riviera Sleeper Service. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-29)]. (ang.).
  4. ↑ a b First Great Western: 26 Plymouth - Penzance. 2009.
  5. ↑ a b c Dane uzyskane ze strony: http://www.nationalrail.co.uk/.
  6. ↑ a b c First Great Western - Cornwall. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-21)]. (ang.).
  7. ↑ Back to the future. [dostęp 2009-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-09)]. (ang.).
  8. ↑ Cornwall’s Atlantic Coast Branch Railway. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-24)]. (ang.).
  9. ↑ Getting here. [dostęp 2009-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-25)]. (ang.).
  10. ↑ The Tamar Valley Branch Railway. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-23)]. (ang.).
  11. ↑ Plymouth - Gunnislake. [dostęp 2009-12-10]. (ang.).
  12. ↑ Harris, Nigel (2008). Taking trains back to Tavistock. Rail (Bauer) (590): 40–45.
  13. ↑ Cornwall’s Maritime Branch Railway. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-26)]. (ang.).
  14. ↑ Branch lines. [dostęp 2009-12-10]. (ang.).
  15. ↑ Table 144: St Erth - St Ives. [dostęp 2009-12-10]. (ang.).
  16. ↑ a b The History of the Railway in Bodmin. [dostęp 2009-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-19)]. (ang.).
  17. ↑ Bodmin and Wenford railway. [dostęp 2009-12-10]. (ang.).