Manierka
Manierka – niewielki pojemnik (zazwyczaj o pojemności do 2 litrów), wykonany ze sztywnego materiału, przeznaczony do przenoszenia napojów w warunkach polowych. Popularny element wyposażenia wojskowego oraz turystycznego[1][2][3].
Etymologia
Polska nazwa „manierka” pochodzi prawdopodobnie od niemieckiego manöverflasche (dosł. flaszka manewrowa) odnoszącego się do płaskich blaszanych butelek używanych przez wojsko i turystów[2][4].
Budowa
Współczesna manierka ma formę pojemnika–butli o spłaszczonym kształcie wykonanego z wytrzymałego sztywnego materiału (np. aluminium, stal, plastik). Wyposażona jest w zamknięcie (najczęściej w formie szczelnej zakrętki), troki lub mocowanie innego typu umożliwiające jej przypięcie do pasa oraz często pokrowiec[3]. Poza tym bywa niekiedy wyposażana w doczepiany kubek.
W swojej historii występowały jednak w zróżnicowanych formach konstrukcyjnych, znajdując zastosowanie wśród myśliwych, wojowników i pasterzy. Początkowo ich rolę pełniły tykwy lub wydrążone rogi zwierząt[potrzebny przypis]. Wykonywano je również ze stosunkowo mało praktycznych materiałów jak drewno i szkło. Niekiedy przybierały formy ozdobne jak na przykład tzw. niemieckie manierki rezerwistów pełniące funkcję wyłącznie pamiątkową.
- Etruska manierka z brązu, VII w. p.n.e.
- Francuska manierka Mle 1877
- Amerykańska manierka M1878
- Amerykańska manierka M1910 (używana do ok. lat 60 XX w.)
- Niemiecka Feldflasche M31
- Polska manierka wz. 37 (używana do ok. lat 90 XX w.)
Zobacz też
Informacje w projektach siostrzanych |
Multimedia w Wikimedia Commons |
Cytaty w Wikicytatach |
Definicje słownikowe w Wikisłowniku |
- bukłak
- camelbak
- bidon
Przypisy
Bibliografia
- Tomasz Otrębski, katalog „Manierki żołnierza polskiego 1914–1945, na tle innych armii”, Kraków 2006, wyd. Muzeum Armii Krajowej w Krakowie.
- Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Catalana: 0087941