Pál Fábián

Ten artykuł od 2020-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pál Fábián (ur. 21 grudnia 1922 w Szombathely, zm. 14 września 2008 w Budapeszcie) – węgierski językoznawca. Zajmował się ortografią, kulturą języka, stylistyką oraz leksykologią. Wniósł wkład w ukształtowanie pisowni węgierskiej^[1].

Studiował język węgierski i włoski na Uniwersytecie w Budapeszcie. Dyplom uzyskał w 1947 r. Do 1950 r. nauczał w szkole średniej w Peczu. Później został przyjęty do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Budapeszcie, gdzie kierował Katedrą Językoznawstwa Węgierskiego do 1955 r. W 1962 r. obronił pracę kandydacką, a w 1989 r. został mianowany doktorem Węgierskiej Akademii Nauk. Na Uniwersytecie Loránda Eötvösa piastował stanowiska adiunkta, docenta, profesora uniwersyteckiego (1977–1996) oraz kierownika katedry (1984–1988). Później ponownie pracował na stanowisku profesora uniwersyteckiego. Od 1996 r. był profesorem emerytowanym tejże uczelni.

• A magyar stilisztika vázlata (współautorstwo, 1958)
• A magyar helyesírás rendszere (współautorstwo, 1966)
• Az akadémiai helyesírás előzményei (1967)
• Manuale della lingua ungherese (1971)
• Nyelvművelésünk évszázadai (1984)