PasComSat
Inne nazwy | OV1-8 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1966-053A |
Indeks NORAD | S02324 |
Państwo | Stany Zjednoczone |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | Atlas D |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 998 km |
Apogeum | 1013 km |
Okres obiegu | 105,2 min |
Nachylenie | 144,2° |
Czas trwania | |
Początek misji | 14 lipca 1966[1] 02:09 UTC |
Powrót do atmosfery | 4 stycznia 1978 |
Wymiary | |
Masa całkowita | 10,4 kg |
PasComSat (ang. Passive Communication Satellite także ; OV1-8 Orbiting Vehicle 1-8) – amerykański bierny satelita telekomunikacyjny zbudowany w ramach programu satelitów technologicznych Orbiting Vehicle. Zadaniem należącego do USAF satelity było testowanie nowej konstrukcji biernego satelity telekomunikacyjnego. Wyniesiony na orbitę w 1966 roku, PasComSat miał formę rozwijanego balonu z tworzywa sztucznego o średnicy 9 m, którego głównym elementem był szkielet wykonany z aluminiowych prętów.
Budowa i działanie
Korzystając z doświadczeń wyniesionych z budowy pasywnego eksperymentalnego satelity telekomunikacyjnego Echo 1 USAF zleciło Goodyear Aerospace Corp. budowę satelity mającego formę sferycznego balonu o średnicy 9 metrów wykonanego z cienkiej poliestrowej folii i szkieletu z aluminiowych prętów. Na orbicie balon miał się w pełni rozwinąć dzięki wpompowaniu do jego wnętrza helu. Następnie pod wpływem działania promieniowania UV folia miała ulec rozkładowi, pozostawiając jedynie aluminiowy szkielet[2] .
Doświadczenia wyniesione z misji satelity Echo 1, pokazały, że wykorzystanie reflektora w formie balonu powoduje silną interakcję z wiatrem słonecznym, czego skutkiem było systematyczne obniżanie jego orbity. Konstrukcja w formie szkieletu miała uczynić satelitę odpornym na niekorzystne działanie wiatru słonecznego, dzięki czemu jego orbita miała być bardziej stabilna[2] .
Misja
Misja rozpoczęła się 14 czerwca 1966 roku, kiedy rakieta Atlas D wyniosła z kosmodromu Vandenberg satelitę PasComSat na niską orbitę okołoziemską. Wystrzelony satelita otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-063A[3] . Po znalezieniu się na docelowej orbicie nastąpiło prawidłowe rozwinięcie struktury balonu, następnie foliowa powłoka uległa rozkładowi.
Szkielet z prętów aluminiowych charakteryzował się pięciokrotnie większą zdolnością do odbijania fal radiowych niż wcześniej testowana konstrukcja. PasComSat służył do testowania zastosowań telekomunikacyjnych przez ponad 11 lat[2] . Satelita spłonął w górnych warstwach atmosfery 4 stycznia 1978 roku[3] .
Przypisy
Bibliografia
- * GRID-SPHERE PASSIVE COMMUNICATIONS SATELLITE. nationalmuseum.af.mil. [dostęp 2021-01-24]. (ang.).
- Gunter Krebs: PasComSat. Gunter's Space Page. [dostęp 2021-01-24]. (ang.).
- Mark Wade: PasComSat OV 1 8. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2021-01-24]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-01-24]. (ang.).
- OV 1-8. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-01-24]. (ang.).