SMS G 11
G 7, okręt bliźniaczy G 11 | |||
Historia | |||
Stocznia | Germania | ||
---|---|---|---|
Położenie stępki | 1911 | ||
Wodowanie | 23 kwietnia 1912 | ||
Kaiserliche Marine | |||
Wejście do służby | 28 sierpnia 1912 | ||
Reichsmarine | |||
Kriegsmarine | |||
Nazwa | T 111 (od 1939) | ||
Zatopiony | 3 kwietnia 1945 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność | projektowa 573t | ||
Długość | na linii wodnej: 71,0 m , | ||
Szerokość | 7,6 m | ||
Zanurzenie | 3,0 m | ||
Napęd | |||
4 kotły parowe turbiny parowe Germania 2 śruby napędowe 16 000 KM | |||
Prędkość | 32 węzły | ||
Zasięg | 1150 Mm przy prędkości 17 w | ||
Uzbrojenie | |||
2 działa 88 mm KL/30 4 wyrzutnie torped 500 mm - stan początkowy | |||
Załoga | 74 | ||
|
G 11, później T 111 – niemiecki niszczyciel z okresu I wojny światowej. Piąta jednostka typu G 7. Służył także w okresie międzywojennym i jako okręt pomocniczy podczas II wojny światowej.
Podczas I wojny światowej brał udział w bitwie koło Helgolandu i bitwie jutlandzkiej. Był okrętem flagowym flotylli niszczycieli[1].
W okresie międzywojennym pozostawał w składzie Reichsmarine, przechodząc kilka modernizacji, m.in. w latach 1920-21 w Wilhelmshaven, w trakcie której zmieniono uzbrojenie i zwiększono zapas paliwa, a następnie w latach 1928-31, kiedy zamieniono kotły na nowoczesne, przy tym zwiększając długość okrętu i zmieniając jego sylwetkę. Od 1936 wykorzystywany jako okręt szkolny[1]. Po przeklasyfikowaniu na torpedowiec nazwę okrętu zmieniono 23 kwietnia 1939 z G 11 na T 111[1]. Służył także jako okręt pomocniczy w czasie II wojny światowej. Zatopiony podczas amerykańskiego nalotu 3 kwietnia 1945 roku w Kilonii[1].
Dane techniczne
- Początkowe:[1]
- wyporność projektowa / pełna: 573/719 t
- wymiary:
- długość: 71,5 m
- szerokość: 7,56 m
- zanurzenie: 3,09 m
- siłownia: 2 turbiny parowe Germania o mocy 16.406 KM, 3 kotły opalane węglem i 1 opalany ropą, 2 śruby
- prędkość: 33 w
- zasięg: 1150 mil morskich przy prędkości 17 w
- zapas paliwa: 110 t węgla i 80 t ropy
- załoga: 74 (3 oficerów)
- uzbrojenie:
- 2 działa 88 mm (2xI)
- 4 wyrzutnie torped 500 mm (4xI)
- 18 min morskich (możliwość)
- po modernizacji w latach 1920-21:[1]
- wyporność projektowa / pełna: 660/775 t
- wymiary:
- długość: 71,5 m
- szerokość: 7,56 m
- zanurzenie: 3,21 m
- prędkość 31,5 w,
- siłownia: jak wyżej
- zasięg: 1800 mil morskich przy prędkości 17 w
- zapas paliwa: 156 t węgla i 80 t ropy
- załoga: 91 (4 oficerów)
- uzbrojenie:
- 2 działa 105 mm
- 2 wyrzutnie torped 500 mm (2xI)
- po modernizacji w latach 1928-31:[1]
- wyporność projektowa / pełna: 772/884 t,
- wymiary:
- długość: 76,1 m
- szerokość: 7,58 m
- zanurzenie: 3,12 m
- prędkość 30 w
- siłownia: 2 turbiny parowe Germania, 3 kotły opalane ropą, 2 śruby
- zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 17 w
- zapas paliwa: 220 t ropy
- załoga: 91 (4 oficerów)
- uzbrojenie: (stan na 1944)
- 1 działo 105 mm
- 2 działka 20 mm plot
- 3 wyrzutnie torped 500 mm (1xIII)
Przypisy
Bibliografia
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.
- (ros.) S.W. Trubicyn, Eskadriennyje minonoscy i minonoscy Giermanii (1871-1918 gg.), Sankt Peteresburg, 2000, s.53-55