SM U-35
Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-35 z 1914 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie. |
U-35 w Cartagenie, 21 czerwca 1916 | |||
Klasa | |||
---|---|---|---|
Typ | |||
Historia | |||
Stocznia | Germaniawerft | ||
Położenie stępki | 20 grudnia 1912 | ||
Wodowanie | 18 kwietnia 1914 | ||
Kaiserliche Marine | |||
Wejście do służby | 3 listopada 1914 | ||
Los okrętu | poddany 26 listopada 1918 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Długość | 64,4 metra | ||
Szerokość | 6,32 metra | ||
Zanurzenie | 3,56 metra | ||
Zanurzenie testowe | 50 metrów | ||
Napęd | |||
2 silniki Diesla, 2 silniki elektryczne, 2 wały | |||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg | 8790 Mm / 8 w. (pow.) | ||
Uzbrojenie | |||
6 torped, działo 88 mm/105 mm | |||
Wyrzutnie torpedowe | 2 x 500 mm (dziób) | ||
Załoga | 35 | ||
|
SM U-35 – niemiecki okręt podwodny typu U-31 - uznawanego przez niektóre źródła za jeden z pięciu kamieni milowych rozwoju tej klasy okrętów, najskuteczniejszy U-Boot pierwszej wojny światowej i najskuteczniejsza jednostka podwodna wszech czasów, który zatopił ogółem 224 jednostki o łącznej pojemności 535 900 BRT. Ostatnim dowódcą okrętu był kapitan Heino von Heimburg.
U-35 umownie zaliczany jest do przedwojennego jeszcze typu U-31 o długości 64,4 metra i szerokości 6,32 metra z zanurzeniem 3,56 metra. Wyposażony był w dwa sześciocylindrowe silniki dwusuwowe diesla o mocy 1850 KM, w zanurzeniu zaś korzystał z dwóch silników elektrycznych o mocy 880 kW, które na powierzchni pracowały jako generatory elektryczne. Uzbrojenie torpedowe okrętu tworzyły dwie wyrzutnie torpedowe kalibru 50 cm na dziobie oraz 2 wyrzutnie o takim samym kalibrze na rufie jednostki, służące do wystrzeliwania 6 przenoszonych przez okręt torped. Uzbrojenie torpedowe uzupełniane było przez 1 działo 7,5 cm, które w roku 1915 zostało zmienione przez działo o kalibrze 8,8 cm, rok później zaś na działo 10,5 cm. Załoga okrętu rozwijającego na powierzchni prędkość 16,7 węzła w zanurzeniu zaś 9,8 węzła, składała się z 35 osób, w tym 4 oficerów. Zanurzenie testowe okrętu określone zostało na 50 metrów.
4 października 1916 roku storpedował i zatopił statek pasażerski „Gallia”, transportujący wojsko (1200 ludzi zostało uratowanych przez krążownik „Châteaurenault”)[1].
Przypisy
- ↑ Michał Glock. „Białe słonie” francuskiej Młodej Szkoły. „Morze, Statki i Okręty”. Wydanie specjalne 4/2015, s. 71, 2015. Magnum X. ISSN 1426-629X.
Bibliografia
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 97-98. ISBN 1-85367-623-3.
- Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 26. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 176. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- p
- d
- e