Sicarius
Sicarius[1] | |||
Walckenaer, 1847 | |||
Samica, gatunek nieoznaczony | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | stawonogi | ||
Gromada | pajęczaki | ||
Rząd | pająki | ||
Podrząd | Opisthothelae | ||
Infrarząd | |||
Rodzina | Sicariidae | ||
Podrodzina | Sicariinae | ||
Rodzaj | Sicarius | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Sicarius thomisoides Walckenaer, 1847 | |||
Synonimy | |||
| |||
| |||
|
Sicarius – rodzaj pająków z rodziny Sicariidae i podrodziny Sicariinae. Obejmuje 21 opisanych gatunków. Zamieszkują Amerykę Południową i Centralną.
Morfologia
Pająki o ciele zaopatrzonym w szczecinki przywierające do cząstek gleby. Ubarwienie mniej więcej tak długiej jak szerokiej prosomy jest brązowe, czasem z rudym odcieniem. Szerokość części głowowej karapaksu wynosi od 0,3 do 0,5 jego długości. Występuje sześcioro oczu (brak pary przednio-środkowej) rozmieszczonych w trzech diadach. Szczękoczułki mają zrośnięte nasady i są bezzębne. Na przednich krawędziach ich bruzd leży blaszka z silnie zesklerotyzowanym wierzchołkiem. Warga dolna jest dłuższa niż szeroka i ku szczytowi zwężona. Szczęki stykają się przed wargą. Nogogłaszczki mają niezmodyfikowane lub urzeźbione ciernie na udach i pozbawione są pazurków. Sternum u S. yurensis i S. thomisoides jest owalne, u pozostałych gatunków zaś sercowate ze ściętą tylną krawędzią i szersze niż dłuższe. Odnóża bywają brązowe, żółte, pomarańczowe lub pomarańczowobrązowe. Uda mają stronę grzbietową z wyjątkiem linii środkowej porośniętą makroszczecinkami o ściętych wierzchołkach. Na goleniach występuje osiem szeregów spiczastych makroszczecinek, w których dłuższe przemieszane są z krótszymi. Stopy zwieńczone są dwoma pazurkami. Zaokrąglona z nieco ściętym szczytem opistosoma jest jasnoszara, brązowawoszara, brązowawożółta lub jasnobrązowa. Kądziołki przędne pary przednio-bocznej są dwuczłonowe, porośnięte długimi, czarnymi szczecinkami i mogą być zaopatrzone w długie, nitkowate gruczoły ampułkowate większe. Kądziołki przędne pary tylno-środkowej zaopatrzone są w kilka gruczołów groniastych. U samic przed kądziołkami przędnymi występuje kępka gęsto upakowanych szczecinek. Brak jest stożeczka i siteczka przędnego. Genitalia samic pozbawione są spermatek zewnętrznych, natomiast spermateki wewnętrzne wypuszczają liczne odgałęzienia rozchodzące się po torebce kopulacyjnej. Nogogłaszczki samca mają niezmodyfikowany, gruszkowaty bulbus z wyróżnialną nasadą, korpusem i embolusem[2].
Jad
Synapomorfią całej rodziny Sicariidae jest obecność w jadzie sfingomielinazy D – enzymu poza tymi pająkami wytwarzanego tylko przez niektóre bakterie[2]. W przypadku Sicarius badania toksykologiczne przeprowadzono nad S. ornatus i S. thomisoides. U obu gatunków wykryto obecność aktywnej sfingomielinazy D[3][4]. Ich ukąszenie jest niebezpieczne dla człowieka. Jad ma działanie hemolityczne i cytotoksyczne. Wywołuje hydrolizę sfingomieliny, hemolizę i utratę żywotności fibroblastów, prowadząc do martwicy skóry[4].
Ekologia i występowanie
Pająki te zasiedlają suche środowiska, głównie pustynie, półpustynie oraz suche formacje krzewiaste i drzewiaste. Bytują zagrzebane w podłożu, pod kamieniami, skałami, kłodami i wśród korzeni roślin[2].
Rodzaj neotropikalny. Zachodnia część jego zasięgu rozciąga się od Salwadoru przez Nikaraguę, Kostarykę, Galapagos, Ekwador, Peru, południowo-zachodnią Brazylię i Boliwię po Chile i Argentynę, wschodnia zaś obejmuje wschód Brazylii[2].
Taksonomia i ewolucja
Kladogram podrodziny Sicariinae wg
|
Odkrycia rodzaju dokonał Hercule Nicolet[2]. Proponował on dla niego nazwę Thomisoides. Jego opis ukazał się jednak dopiero w 1849 roku[5]. Wcześniej, w 1847 roku Charles Athanase Walckenaer opisał ów rodzaj pod nazwą Sicarius na podstawie rycin autorstwa Nicoleta[6][2]. Synonimizacji Thomisoides i Sicarius dokonał w 1893 roku Eugène Simon[7]. W 1899 roku Frederick Octavius Pickard-Cambridge wyznaczył S. thomisoides gatunkiem typowym rodzaju Sicarius oraz wprowadził nowy rodzaj Sicarioides z S. rugosus jako gatunkiem typowym[8]. Synonimizacji Sicarioides z Sicarius dokonał w 1903 roku Simon[9].
Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Ivana Magalhaesa, Antonio Brescovita i Adalberto Santosa w 2017 roku rodzaj ten stanowi grupę siostrzaną dla afrykańskiego rodzaju Hexophthalma, tworząc z nim klad Sicariinae, siostrzany dla rodzaju Loxosceles. W obrębie rodzaju Sicarius pozycję bazalną zajmuje klad tworzony przez S. yurensis i S. thomisoides[2].
Do rodzaju tego zalicza się 21 opisanych gatunków[10]:
- Sicarius andinus Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius boliviensis Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius cariri Magalhães, Brescovit et Santos, 2013
- Sicarius crustosus (Nicolet, 1849)
- Sicarius diadorim Magalhães, Brescovitet et Santos, 2013
- Sicarius fumosus (Nicolet, 1849)
- Sicarius gracilis (Keyserling, 1880)
- Sicarius jequitinhonha Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius lanuginosus (Nicolet, 1849)
- Sicarius levii Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius mapuche Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius ornatus Magalhães, Brescovit et Santos, 2013
- Sicarius peruensis (Keyserling, 1880)
- Sicarius rugosus (F.O. Pickard-Cambridge, 1899)
- Sicarius rupestris (Holmberg, 1881)
- Sicarius saci Magalhães, Brescovit et Santos, 2017
- Sicarius thomisoides Walckenaer, 1847
- Sicarius tropicus (Mello-Leitão, 1936)
- Sicarius utriformis (Butler, 1877)
- Sicarius vallenato Cala-Riquelme et al., 2017
- Sicarius yurensis Strand, 1908
Przypisy
- ↑ Sicarius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.
- ↑ P.H. Lopes, R. Bertani, R.M. Goncalves-de-Andrade, R.H. Nagahama, C.W. van den Berg, D.V. Tambourgi. Venom of the brazilian spider Sicarius ornatus (Araneae, Sicariidae) contains active sphingomyelinase D: Potential for toxicity after envenomation. „PLOS Neglected Tropical Diseases”. 7, 2013. DOI: 10.1371/journal.pntd.0002394.
- ↑ a b Tomás Arán-Sekul, Ivanka Perčić-Sarmiento, Verónica Valencia, Nelly Olivero, José M. Rojas, Jorge E. Araya, Andrés Taucare-Ríos, Alejandro Catalán. Toxicological Characterization and Phospholipase D Activity of the Venom of the Spider Sicarius thomisoides. „Toxins (Basel)”. 12 (11), s. 702, 2020. DOI: 10.3390/toxins12110702.
- ↑ H.H. Nicolet H.H., Aracnidos, [w:] C.C. Gay (red.), Historia física y política de Chile. Zoología, t. 3, 1849, s. 319-543, DOI: 10.5962/bhl.title.16172 .
- ↑ Charles A.Ch.A. Walckenaer Charles A.Ch.A., Dernier Supplément, [w:] C.A.C.A. Walckenaer, P.P. Gervais (red.), Histoire naturelles des Insects. Aptères. Tome quatrième, Paris: Roret, 1847, s. 365-596, DOI: 10.5962/bhl.title.61095 .
- ↑ E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1893, s. 257-488.
- ↑ F.O.F.O. Pickard-Cambridge F.O.F.O., Arachnida - Araneida and Opiliones, [w:] Biologia Centrali-Americana, Zoology, t. 2, London 1899, s. 41-88 .
- ↑ E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome second. Paris: Roret, 1903, s. 669-1080.
- ↑ Gen. Sicarius Walckenaer, 1847. [w:] World Spider Catalog Version 24.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2023-10-13].