Spektroskopia fourierowska
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Spektroskopia fourierowska – technika pomiarowa, w której widma nie obserwuje się bezpośrednio, tylko otrzymuje je poprzez dokonanie transformaty Fouriera sygnału mierzonego w funkcji czasu.
Istnieją różne metody spektroskopii fourierowskiej. W jednej z nich mierzy się tzw. autokorelację pierwszego rzędu, czyli funkcję natężenia pola elektrycznego postaci
gdzie jest przesunięciem w czasie pomiędzy dwoma egzemplarzami promieniowania, a gwiazdka oznacza sprzężenie zespolone. Z twierdzenia Wienera-Chinczyna wynika, że spektralna gęstość energii, zdefiniowana jako transformata Fouriera natężenia promieniowania, jest transformatą Fouriera autokorelacji pierwszego rzędu:
Do pomiarów wykorzystuje się zwykle interferometr Michelsona z ruchomym ramieniem, którego przesunięcie o x odpowiada zmianie opóźnienia o 2x/c. Mierzony w ten sposób sygnał opisany jest wzorem
więc całkując go po czasie otrzymujemy sygnał zależny od równy
gdzie jest po prostu natężeniem promieniowania w pojedynczym ramieniu, które możemy oddzielnie zmierzyć i odjąć.
W opisanej metodzie rozdzielczość jest zwykle większa niż w tradycyjnych spektrometrach pryzmatycznych i siatkowych. Największą trudnością jest precyzyjny pomiar przesunięcia lustra. W tym celu wykorzystuje się zwykle drugi interferometr Michelsona korzystający z tego samego ruchomego lustra i światło o znanej długości fali, które interferuje samo ze sobą podobnie jak światło, które badamy.