Stanisław Błażejewski
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 5 października 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 8 maja 1958 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Formacja | Armia Wielkopolska |
Jednostki | baon wartowniczy nr 71 |
Stanowiska | dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Stanisław Błażejewski (ur. 5 października 1890 w Pawłowie Żońskim, zm. 8 maja 1958 w Pleszewie) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w Pawłowie Żońskim, w powiecie wągrowieckim, w rodzinie Wincentego i Franciszki ze Słoińskich.
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii niemieckiej. Służył w 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy[1][2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1041. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 10 lipca tego roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy I batalionu[4][5]. Po 1924 został przydzielony do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko oficera sztabu[6]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie[7]. W marcu 1930 został wyznaczony w tym pułku na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy II batalionu[8][9]. 2 grudnia tego roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W listopadzie 1933 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[11]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[12], a później przeniesiony w stan spoczynku.
We wrześniu 1939 roku był dowódcą baonu wartowniczego nr 71 zmobilizowanego przez KRU Poznań Miasto[13]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu XVIII A (nr jeńca 4185), od 31 maja 1940 roku w Oflagu II C Woldenberg, a później w Oflagu VII A Murnau[14] .
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[15]
- Krzyż Walecznych[16]
Przypisy
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 183, 559.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 270, 357.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 55.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 551.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 299, 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 189.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 337.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 100.
- ↑ Jarno 2003 ↓, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 499.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37, 555.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Witold Jarno. Garnizon piotrkowski w okresie międzywojennym (1921–1939). „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 76, 2003. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 0208-6050.