Termometr rezystancyjny
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Termometr rezystancyjny (oporowy) – przyrząd pomiarowy służący do pomiaru temperatury wykorzystujący zmianę oporu towarzyszącą zmianom temperatury[1][2].
Termometr rezystancyjny jest zbudowany z czujnika termometrycznego (rezystora), przewodów, omomierza oraz źródła zasilania[2].
Układy pomiarowe
Przemysłowo stosuje się dwie metody stałoprądowe pomiaru temperatury termometrami rezystancyjnymi[2]:
- metoda mostkowa – wykorzystująca mostek Wheatstone’a[2];
- metoda techniczna – polegająca na pomiarze spadku napięcia rezystorze przy przepływie przez niego prądu stałego o znanej wartości[2].
Mierzy się opór elektryczny odpowiednio dobranego elementu pomiarowego (rezystora) przy pomocy omomierza, który jest wyskalowany w jednostkach temperatury[2]. Opór elektryczny metali na ogół rośnie liniowo wraz ze wzrostem temperatury[2]. Pozwala to na wykorzystanie tego zjawiska w termometrach. Stosowane są oporniki platynowe, niklowe i miedziane ze względu na wysoką temperaturę topnienia i odporność na korozję[2].
Często[gdzie?] są stosowane oporniki o oznaczeniach:
- Pt100 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 100 Ω w 0 °C
- Pt500 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 500 Ω w 0 °C
- Pt1000 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 1000 Ω w 0 °C
- Ni100 – opornik niklowy o wartości pomiarowej 100 Ω w 0 °C
Przypisy
- Britannica: technology/electrical-resistance-thermometer, technology/platinum-resistance-thermometer
- SNL: motstandstermometer