Władysław Kociatkiewicz
kapitan artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 1 sierpnia 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1919–1926 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Władysław Kociatkiewicz[a] (ur. 1 sierpnia 1904 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
1 sierpnia 1904 w Warszawie, w rodzinie Władysława i Marii z Jaworskich[2][3]. Absolwent Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie[3].
Od 1919 służył w Wojsku Polskim[3]. Walczył na wojnie z bolszewikami[3]. W 1922 był w 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie[3]. Później ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu[4]. 24 września 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 47. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu[5][6]. Następnie pełnił służbę w 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie i 30 pułku artylerii polowej we Włodawie. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 lipca 1925 w korpusie oficerów artylerii i 46. lokatą[7][8][9]. W 1926 został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 1 pan[3].
Po zakończeniu służby pracował jako buchalter[2]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ordynackiej 11[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i nadal posiadał przydział do 1 pan[10]. Na kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[3]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11].
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” |
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[12][13]. W dniach 9–10 listopada 2007 roku w Warszawie były odczytywane nazwiska ofiar zbrodni katyńskiej, awansowanych na wyższe stopnie wojskowe i służbowe, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14][15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][2][17]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[3][18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Uwagi
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1679.
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].
- ↑ a b c d e f g h i j k Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 232.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 102 z 1 października 1924, s. 561.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 102 z 1 października 1924, s. 561–562.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 716, 760.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925, s. 737.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 140.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 606.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 654.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 40 [dostęp 2024-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.