Władysław Lisiecki

Władysław Lisiecki
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1919
Sumy w Rosji

Data i miejsce śmierci

24 października 1952
Więzienie mokotowskie w Warszawie

Przebieg służby
Lata służby

od 1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Władysław Lisiecki ps. „Orzelski” (ur. 5 stycznia 1919 w Sumach, zm. 24 października 1952 w Warszawie) – żołnierz ZWZ i NOW[1].

Życiorys

Syn Jana i Lidii z Bucholców. Mieszkał w Wesołej koło Warszawy. Przed wojną uczęszczał do I Gimnazjum Miejskiego im. gen. Sowińskiego w Warszawie, z którego został wydalony za udział w nielegalnej organizacji narodowej młodzieży szkolnej[1].

We wrześniu 1939 wstąpił jako ochotnik do batalionów robotniczych broniących Warszawy. Walczył w obronie Modlina. Od października żołnierz ZWZ, a od lutego 1940 instruktor ideologiczny SN na tajnych kompletach szkolnych, ps. „Orzelski”. Aresztowany w 1940 przez Gestapo, osadzony na Pawiaku[2] i wywieziony 31 stycznia 1941 do Oświęcimia[3], a następnie do Buchenwaldu. Po uwolnieniu wyjechał do Włoch, tam pracował w redakcji „Orła Polskiego”. Do kraju powrócił w 1946, rozpoczął pracę jako redaktor w „Czytelniku”, a następnie w „Wiadomościach Gospodarczych”, jednocześnie studiując na Wydziale Prawa UW. W lipcu 1951 wznowił działalność konspiracyjną w tzw. Punkcie Informacyjnym, którego zadaniem była łączność z Radą Polityczną SN w Londynie.

Aresztowany 29 listopada 1951 i skazany 28 kwietnia 1952 w procesie razem z A. Mireckim i M. Gągorowskim przez WSR w Warszawie R.Warszawa Sr.291/52 pod przewodnictwem sędziego ppłk M. Widaja na podstawie paragrafu 7 i 6 Dekretu z 13.06.1946 r (za „aktywność polityczną w SN od szkolnych lat”) na karę śmierci[4]. W składzie sędziowskim byli także sędziowie: kpt. Jerzy Drohomirecki oraz por. Jan Paramonow, a prokuratorem był mjr Mieczysław Bogucki[5]. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony wraz ze współoskarżonymi A. Mireckim i M. Gągorowskim 24 października 1952 w więzieniu mokotowskim.

Córka Maria, późniejsza dziennikarka Kuriera Polskiego urodzona trzy tygodnie przed egzekucją ojca. Żona Zofia obawiała się wystąpić o rehabilitację męża, którą uzyskano dopiero w 1959. Na cmentarz komunalny jako przypuszczalne miejsce pochówku wskazała nieoficjalnie urzędniczka Ministerstwa Sprawiedliwości, a przypuszczalne miejsce dokładniej określił grabarz Powązek Komunalnych odmierzając krokami pozycje według dat. Ekshumacji nie dokonano. Wokół tego miejsca powstała później tzw. Kwatera na Łączce z pomnikiem symbolicznym innych straconych.

Bibliografia

  • Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945-56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
  • Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
  • Saga Rodu Mireckich na serwerze IPN-u.
  • Jan Żaryn, karta WSR/Wa/0099 znak akt 291/52, IPN.

Przypisy

  1. ↑ a b MariaM. Durakowa MariaM., MariaM. Lasecka MariaM., HannaH. Gruchalska-Kwaśniewska HannaH., III Liceum Ogólnokształcące im. Generała Sowińskiego 1923-1998: dawne I-sze Gimnazjum Męskie im. Jenerała Sowińskiego Magistratu M. St. Warszawy, wyd. 1, Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Szkoły im. Generała Sowińskiego, 1998, s. 42, ISBN 83-910546-0-8  (pol.).
  2. ↑ Lista więźniów Pawiaka.
  3. ↑ więzień nr 9642
  4. ↑ „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
  5. ↑ Saga Rodu Mireckich