Wallada bint al-Mustakfi

Wallada bint al-Mustakfi (arab. ‏ولادة بنت المستكفي‎, ur. 994^[1] lub 1010^[2] w Kordobie, zm. 1087 lub 26 marca 1091 tamże^[1]) – andaluzyjska arabska poetka, pochodząca z panującego w Kordobie rodu Umajjadów.

Jej ojcem był Muhammad ibn Abd ar-Rahman ibn Ubajd Allah^[3], jako Muhammad III(inne języki) jeden z ostatnich umajjadzkich kalifów Kordoby, matką – chrześcijańska niewolnica^[1], prawdopodobnie o imieniu Sukkara^[3]. Z racji swojej wysokiej pozycji społecznej Wallada nigdy nie wyszła za mąż. Po śmierci ojca w 1025 r. odziedziczyła jego majątek, który przypadł jej z powodu braku męskiego dziedzica Muhammada. Spadek ten umożliwił jej niezależność i posiadanie w Kordobie dworu, będącego swego rodzaju „salonem literackim”, gromadzącym andaluzyjskich poetów i literatów. Na dworze tym przebywały także kobiety, dla których była to forma edukacji; były wśród nich także osoby niskiego stanu. Uczennicą Wallady była m.in. córka sprzedawcy fig, poetka Muhja bint at-Tajjani(inne języki), którą z mistrzynią mógł łączyć intymny związek^[1].

Była blondynką, o jasnej karnacji i niebieskich oczach. Bardzo dumna ze swojej urody nie nosiła hidżabu. Jednym z wyrazów jej wolności było swobodne zachowanie seksualne. Nie ukrywała swoich związków z mężczyznami, w tym ze znanym poetą Ibn Zajdunem, czy z Ibn Abdusem . Zmarła w pałacu Ibn Abdusa^[1].

Na ramionach swojej sukni miała wyhaftowany jeden ze swoich wierszy:

Zachowało się niewiele jej poezji. Współcześnie znane jest tylko osiem krótkich tekstów przypisywanych Walladzie, przekazanych przez źródła arabskie. Większość z nich związana jest z Ibn Zajdunem (trzy wiersze miłosne i trzy skierowane przeciw niemu satyry), pozostałe to dwuwiersze z sukni oraz jedna satyra^[2].

Według Ibn Bassama(inne języki) (1058–1147), andaluzyjskiego historyka i poety, większość twórczości Wallady stanowiły satyry, często operujące dosadnym i wulgarnym językiem^[2].

W 1971 r., w 900. rocznicę śmierci poety, na placu El Campo Santo de los Mártires w Kordobie został umieszczony Pomnik Kochanków lub Kochankowie, będący symbolicznym przedstawieniem rąk Ibn Zajduna i Wallady^[4].

Zajmujący się muzyką dawną Eduardo Paniagua(inne języki) wraz z zespołem El Arabi Ensemble wydał w 2003 roku płytę z muzyczną interpretacją wierszy Wallady i Ibn Zajduna^[5][6].