Świtka
Świtka (z ukr.), siermięga – wierzchnia odzież wieśniacza z grubego materiału, noszona także przez szlachtę zagrodową (zaściankową).
Była okryciem w postaci kurtki z płótna lub sukna o długich rękawach, noszonym przez chłopów polskich na ziemiach wschodnich od XVI do pierwszej połowy XX wieku[1]. Niekiedy utożsamiana z sukmaną[2]. O zróżnicowanej długości, sięgająca do kolan lub połowy ud, była symboliczną oznaką prostoty i biedy.
Przypisy
Zobacz hasło świtka w Wikisłowniku |
Bibliografia
- Encyklopedia Polski, Kraków 1996, s. 681.
Encyklopedie internetowe:
- PWN: 3984722