Zdrój Waleryi w Szczawnicy
nr rej. A-675 z 18 grudnia 1992 [A-1056/M] | |||
Altana „Zdroju Waleryi” | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Szczawnica | ||
Adres | ul. Zdrojowa, | ||
Typ budynku | altana | ||
Kondygnacje | 1 | ||
Ukończenie budowy | 1853 | ||
Kolejni właściciele | Józef Szalay, PAU, Adam Stadnicki | ||
Położenie na mapie Szczawnicy | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |||
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego | |||
Położenie na mapie gminy Szczawnica | |||
49°25′42,6″N 20°29′12,2″E/49,428500 20,486722 | |||
|
„Zdrój Waleryi” w Szczawnicy – zabytkowe ujęcie źródła wody mineralnej w Szczawnicy, przy ulicy Zdrojowej (po zachodniej stronie) tuż przed placem Dietla.
Historia
Źródło zostało odkryte w 1840 roku, ale zostało udostępnione przez lekarza uzdrowiska Onufrego Trembeckiego w 1853 roku[1]. Zdrój został uroczyście nazwany w 1853 roku imieniem żony lekarza przez Józefa Szalaya[1]. Początkowo źródło obudowano grotą w stylu romantycznym. W 1867 roku grotę zastąpiono żelazną altaną, a 30 lat później nad altaną wybudowano platformę dla orkiestry umilającej czas kuracjuszom[2][3].
Woda w źródle miała charakter wody wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowej z dużą zawartością litu, magnezu, jodu i bromu. Jej skład chemiczny badali m.in. Aleksander Stopczański (1865) i Leon Marchlewski (1920).
Od 1945 roku woda ze źródła nie jest wykorzystywana ze względu na zanieczyszczenie ujęć. Jednak jej altana została odrestaurowana przed 2010 rokiem i jest zabytkiem. Planowana jest rewitalizacja zdroju.