Jevrejski ustanak protiv Heraklija

Jevrejski ustanak protiv Heraklija se odnosi na ustanak palestinskih i drugih levantinskih Jevreja protiv vlasti istočnorimskog (bizantskog) cara Heraklija koji je trajao od oko 613. do oko 625/628. odnosno sudjelovanje Jevreja na strani Perzijanaca u velikom bizantsko-perzijskom ratu od 602. do 628. O tim događajima postoje relativno oskudni podaci, uglavnom iz bizantskih izvora. Prema njima je nakon pobjede nad Bizantincima u bitci kod Antiohije 613. perzijski kralj Hozroje II stupio u savez sa Jevrejima preko mezopotamskog jevrejskog vođe Nehemije ben Hušiela te poslao vojskovođu Šahrabaraza u Palestinu, gdje je pomoć perzijskim trupama pružio jevrejski vođa Benjamin od Tiberijade. Uz Benjaminovu pomoć je Šahrabaraz 614. zauzeo Jeruzalem; Hozroje je potom prepustio Nehemiji i Benjaminu da vladaju Palestinom kao perzijski vazali. Njih dvojica su organizirali jevrejsku vlast te čak započeli planove da obnove srušeni Jeruzalemski Hram; s druge strane je nova vlast izazvala otpor palestinskih kršćana, koji su digli ustanak u kome je Nehemija ubijen. Jevrejski entitet je okončan kada su se između 625. i 628. u Palestinu vratile bizantske trupe; Benjamin je tada promijenio stranu, te, prema nekim navodima, čak pratio Heraklija u njegovom trijumfalnom ulasku u Jeruzalem. Heraklije je Jevreje na svoju stranu privukao obećanjem amnestije, ali ga je potom prekršio pod pritiskom fanatičnih kršćanskih redovnika, te su palestinski Jevreji godine 629. masakrirani ili prisilno pokršteni.