Seyfiye

Seyfiye, Osmanlı toplum yapısında askerleri ve askeri yöneticileri tanımlayan toplumsal sınıf. Ehl-i seyf veya Ehl-i örf olarak da bilinir. Toplum içerisinde savaş zamanında savaş bölgesinde görev almaktan, barış zamanında ise halkın güvenliğini sağlamak ve iç karışıklık çıkmasını önlemekten sorumluydular. Sadrazam, vezirler, tımarlı sipahiler, kapıkulu askerleri ve deniz askerleri seyfiye üyelerinden bazılarıdır. Osmanlı İmparatorluğu'nda sivil ve idari yönetimden sorumlu Mülkiye sınıfı oluşana kadar Seyfiye, kamu yönetiminden de sorumluydu.

Seyfiye kelimesi, Arapça kılıç anlamına gelen سَيْف (sayf) kelimesinden türetilmiştir. Bu isimlendirme, seyfiye sınıfının askeriye ve savaşla ilgili görevlerini tanımlamaya uygun olup barış zamanıyla ilgili görevleri olan kalemiye sınıfıyla kıyaslanabilir.

Yönetimde Padişah'tan sonra en yetkili kişi konumundaki Sadrazam ve kubbealtı vezirleri gibi idareciler ile Kaptan-ı Derya ve Yeniçeri Ağası gibi askerler bu sınıfa mensuptular. Bu sebeple devlet yönetiminde seyfiye sınıfının en etkin sınıf olduğu söylenebilir.^[1]

Devletin payitahtta yer alan merkez teşkilatı içerisinde seyfiye sınıfına mensup birimler Kapıkulu askerleri olarak bilinirdi. Özellikle yeniçeriler bu birimler arasında çok etkindi. Yeniçeriler, profesyonel bir ordu olarak savaş zamanı savaşmaktan, barış zamanı ise payitahtın ve sultanın korunmasından sorumluydular. Çıkarttıkları bazı olaylar ile yeniçeriler zaman zaman devlet yönetiminde çok etkili olmuşlardır.

Taşra teşkilatında ise bu sınıfa mensup askeri yöneticiler, aynı zamanda birer idareci olarak da görev almıştır. Daha düşük seviye askerler barış zamanlarında halkın güvenliğini sağlamıştır. Beylerbeyi büyük bir eyaletin yönetiminde, Sancakbeyleri ise bir sancağın yönetiminden sorumluydu. Aynı zamanda tımarlı sipahiler de köy gibi küçük birimlerde asayişi sağlardı.^[2]