Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana w Miliku
766 z dnia 05.09.1964[1] | |||||||||||||
kościół parafialny | |||||||||||||
Widok od strony wschodniej | |||||||||||||
Państwo | Polska | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | Milik | ||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||
Kościół | |||||||||||||
Parafia | |||||||||||||
Wezwanie | Świętych Kosmy i Damiana | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie gminy Muszyna | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu nowosądeckiego | |||||||||||||
49°21′29,8″N 20°51′20,0″E/49,358278 20,855556 | |||||||||||||
|
Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana w Miliku – dawna drewniana cerkiew greckokatolicka zbudowana w 1813, znajdująca się w Miliku.
Po 1947 przejęta i użytkowana przez kościół rzymskokatolicki i pełni funkcję kościoła parafialnego pod tym samym wezwaniem. Cerkiew jest obiektem małopolskiego Szlaku Architektury Drewnianej.
Historia
Istnienie cerkwi w Miliku jest odnotowane już od XVI wieku. Świątynia powstała w tym okresie została zniszczona przez powódź w 1813. Mieszkańcy uratowali jednak znaczną część wyposażenia budynku i w tym samym roku wznieśli nową cerkiew. Była ona remontowana w 1926. Na kościół katolicki zaadaptowana po wysiedleniach ludności rusińskiej w czasie Akcji „Wisła”.
Architektura
Cerkiew w Miliku reprezentuje północno-zachodni typ cerkwi łemkowskich. Jest to budynek trójdzielny o konstrukcji zrębowej. Posiada wieżę usytuowaną nad przedsionkiem, krytą hełmem z kutym krzyżem. Nawę pokrywa kalenicowy dach, zaś prezbiterium – dach namiotowy. Architektura cerkwi wykazuje wyraźne wpływy budownictwa katolickiego – świątynia posiada wyraźnie wyodrębnioną zakrystię oraz dwie kaplice boczne.
Ikonostas w cerkwi pochodzi z poprzedniej, niezachowanej świątyni i został wykonany w 1806, być może z wykorzystaniem elementów jeszcze wcześniejszego. W bocznych kaplicach znajdują się osiemnastowieczne ikony Matki Bożej i Chrystusa Ukrzyżowanego, zaś w nawie najstarsza z ikon – Opłakiwanie Chrystusa z 1700. Pozostała polichromia w budynku pochodzi z okresu po ostatnim remoncie świątyni, została wykonana w 1930.
-
Elewacja północna -
Elewacja południowa -
Widok ogólny
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024 [dostęp 2016-12-08] .
Bibliografia
- G. i Z. Malinowscy, E. i P. Marciniszyn, Ikony i cerkwie. Tajemnice łemkowskich świątyń, Carta Blanca, Warszawa 2009, ISBN 978-83-61444-15-2
- p
- d
- e