Menachem Mendel Chaim Landau
 Menachem Mendel Chaim Landau, ok. 1890 r. | |
| Data urodzenia | 1862 |
|---|---|
| Data śmierci | 12 marca 1935 |
| Miejsce pochówku | Cmentarz żydowski w Warszawie (Wola) |
| Cadyk z Zawiercia | |
| Okres sprawowania | 1894–1935 |
| Wyznanie | judaizm |
Menachem Mendel Chaim Landau (hebr. מנחם מנדל חיים לאנדא; ur. 1862, zm. 12 marca 1935) – rabin chasydzki, w latach 1894–1935 cadyk z Zawiercia.
Był synem Jaakowa Landaua z Jeżowa (1834–1893) i wnukiem Abrahama Landaua z Ciechanowa, założyciela dynastii ciechanowskiej. Pełnił funkcję rabina w gminach żydowskich w Widawie, Piątku, Przyrowie, Nowym Dworze i Zawierciu. Po śmierci swojego ojca został cadykiem, a jako swoją siedzibę wybrał Zawiercie. Znany był z dużej pobożności i działalności publicznej.
Pochowany jest wraz z ojcem w ohelu na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 49, rząd 13)[1]. Obecnie jego grób nie jest obiektem licznych pielgrzymek chasydów.
Przypisy
- ↑ Grób Menachema Mendla Chaima Landaua w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
Bibliografia
- Marcin Wodziński: Groby cadyków w Polsce. O chasydzkiej literaturze nagrobnej i jej kontekstach. Wrocław: Towarzystwo Przyjaciół Polonistyki Wrocławskiej, 1998, s. 233–234. ISBN 83-7091-041-6.
