Okręty podwodne projektu 667B
Kraj budowy | ZSRR / Rosja |
---|---|
Projekt | Rubin |
Stocznia | Zakład 402 Siewierodwińsk |
Zbudowane | 18 |
Typ poprzedzający | 667A (Yankee I) |
Typ następny | 667BD (Delta II) |
Służba w latach | od 1984 |
Uzbrojenie: | |
12 pocisków SLBM R-29 12 torped kal. 533 mm 6 torped kal. 400 mm | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Wyrzutnie rakietowe | 12 SLBM |
Załoga | 120 oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni | 9000 t |
• w zanurzeniu | 11000 t |
Zanurzenie testowe | 390 m (operacyjne) 450 m max |
Długość | 139 m |
Szerokość | 12 m |
Napęd: | |
2 reaktory, 52000 KM, dwie śruby | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne projektu 667B (NATO: Delta I) typ radzieckich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, przenoszących dwanaście pocisków balistycznych R-29 (NATO: SS-N-8 Mod 1) klasy SLBM.
Począwszy od 1971 roku w szybkim tempie postępowały prace nad budową okrętów projektu 667B (NATO: Delta I). W tym roku w Siewierodwińsku rozpoczęto budowę okrętu prototypowego tego projektu – K-279, który przyjęto do służby 27 grudnia 1972. Do 1977 r., zbudowano 10 okrętów w Siewierodwińsku i osiem w Komsomolsku nad Amurem. Okręty tego typu dysponowały wypornością ok. 9000 ton na powierzchni oraz kadłubem przedłużonym o 11 metrów w porównaniu z okrętami 667A. W większości pozostałych aspektów oba projekty były podobne.
Specyfikacja wstępna tego projektu została zatwierdzona w 1965 roku. Projekt został rozrysowany w Centralnym Biurze Projektowym nr 18. Kadłub sztywny tych okrętów składał się z dziesięciu sekcji[1], zaś cały okręt tego projektu posiadał większą wyporność i rozmiary niż okręty 667A. 667B posiadały 12 pionowych wyrzutni pocisków balistycznych SLBM R-29, których zasięg pozwalał tym okrętom przeprowadzać stałe patrole z wód przyległych do Związku Radzieckiego, a nawet odpalać pociski wprost z samej bazy[1].
Podwodne odpalenie tych pocisków mogło być przeprowadzone z okrętów 667B za pomocą jednej salwy przy prędkości podwodnej do 5 węzłów. Okręty te były w znacznym stopniu zautomatyzowane, co redukowało czas procedur przedstartowych do 1/5 czasu niezbędnego na okrętach projektu 667A. W celu osiągnięcia wymaganego poziomu celności pocisków, okręty te dysponowały systemem nawigacyjnym Tobol-B, zawierającym także system nawigacji i łączności satelitarnej Cyklon-B.
Konstrukcja okrętów projektu 667B, stała się baza projektową nowszego typu okrętów projektu 667BD. skonstruowanego w celu powiększenia liczby przenoszonych przez okręt pocisków SLBM[1].
Bibliografia
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
Przypisy
- p
- d
- e
Typy wielozadaniowe |
| ||||
---|---|---|---|---|---|
Typy rakietowe |
| ||||
Typy balistyczne |
| ||||
Pozostałe |
| ||||
Oznaczenia NATO |
|
- p
- d
- e
I generacja | |
---|---|
II generacja |
|
III generacja | |
IV generacja |
- Historia rozwoju amerykańskich i radzieckich morskich systemów balistycznych