Pafawag 10W
węglarka | |||
Producent | Pafawag | ||
---|---|---|---|
Lata budowy | 1953–1954 | ||
Wymiary | |||
Długość całkowita | 9940 mm | ||
Wysokość całkowita | 3345 mm | ||
Wysokość ścian | 1550 mm | ||
Masa własna | 10700 kg | ||
Podwozie | |||
Rozstaw osi | 5000 mm | ||
Średnica kół | 1000 mm | ||
Nadwozie i załadunek | |||
Długość ładunkowa | 7920 mm | ||
Powierzchnia ładunkowa | 21,8 m² | ||
Pojemność ładunkowa | 33,8 m³ | ||
Granica obciążenia | 24 t | ||
Ściany czołowe | 1 stała, 1 odchylna | ||
Konstrukcja | |||
Hamulec | W-G SAB + budka | ||
Minimalny promień łuku | 75 m | ||
Prędkość maksymalna | 80 km/h | ||
Uwagi | |||
[1] | |||
|
10W – typ wagonów węglarek produkowanych w latach 1953–1954 przez wrocławski Pafawag dla Polskich Kolei Państwowych.
Konstrukcja
W konstrukcji wagonu – podobnie jak w innych produkowanych po II wojnie światowej – przyjęto wiele uproszczeń. W stosunku do poprzedników, wagony 10W wyposażono dodatkowo w układ hamulcowy w systemie Westinghouse'a, z cylindrem 12-calowym, wprowadzono też nowy typ zderzaków tulejowych o długości 620 mm. Korba hamulca ręcznego oraz kurek hamowania nagłego umieszczone zostały w budce hamulcowej, oszalowanej deskami. Z uwagi na większą od poprzedników masę, wagony wyposażone zostały we wzmocnione resory 10-piórowe[1].
Długość ostoi wagonu w stosunku do poprzednich typów zwiększona została o 700 mm (ze względu na wprowadzenie pomostu i budki hamulcowej)[1].
Zobacz też
- 3W/4W/11W
- 2W
- 1W/CIIa/S501W
Przypisy
- p
- d
- e
Wagony węglarki |
|
---|---|
Wagony samowyładowcze |
|
Wagony kryte |
|
Wagony izotermiczne | |
Wagony platformy |
|
Wagony z otwieranym nadwoziem |
|
Wagony cysterny |
|
Wagony pojemnikowe i zbiornikowe |
|
Wagony z obniżoną przestrzenią ładunkową |
|
- Wikiprojekt:Transport szynowy