I Grupa Lotnicza
Historia | |
Państwo | Polska |
---|---|
Sformowanie | 1918 |
Organizacja | |
Dyslokacja | Warszawa |
Rodzaj wojsk | |
Podległość | Dowództwo Wojsk Lotniczych |
I Grupa Lotnicza – jednostka lotnictwa wojskowego utworzona na mocy rozkazu z dnia 20 grudnia 1918 roku z siedzibą w Warszawie. Pierwszym dowódcą Grupy był kpt. pil. Roman Florer.
Historia
Rozkazem Szefa Sztabu Generalnego nr 66 l.dz. 04159 z 20 grudnia 1918 powołano Dowództwo Wojsk Lotniczych z ppłk. pil. Hipolitem Łossowskim na czele, któremu podporządkowano między innymi Dowództwo I Grupy Lotniczej z m.p. Warszawa. Grupa obejmowała następujące Okręgi Generalne: warszawski, lubelski, kielecki, łódzki i posiadała w dyspozycji: 1 lotniczy batalion uzupełnień[a], 1 ruchomy park lotniczy[b] oraz 1 eskadrę lotniczą w Warszawie i 2 eskadrę lotniczą w Lublinie[1].
Grupa lotnicza była organem dowódczym i organizacyjnym. W skład dowództwa grupy lotniczej wchodził: dowódca, oficer sztabu, adiutant, referent do spraw technicznych oraz 9 podoficerów lub pracowników cywilnych. Rozkazem MSWojsk. z 6 września 1919 wprowadzono nowy etat dowództwa grupy. Liczba personelu pomocniczego została w nim znacznie zwiększona[2].
W kwietniu 1919 roku, I Grupa składająca się z trzech eskadr 1., 4. i 11., rozpoczęła działania bojowe. Operując z lotniska Dojlidy koło Białegostoku, wspierała akcję Dywizji Litewsko-Białoruskiej na Lidę i Baranowicze. Jej 8 eskadra lotnicza skierowana została do Brześcia nad Bugiem, skąd działała na rzecz dowódcy Grupy Poleskiej gen. Listowskiego. W tym czasie dowódcą I Grupy Lotniczej był mjr pil. Aleksander Serednicki.
Wszystkie sformowane w Warszawie eskadry lotnicze były słabo wyposażone w sprzęt lotniczy i służyło w nich niewielu pilotów. Zgodnie z etatem w każdej eskadrze powinno być sześć samolotów. Tymczasem tyle w chwili wylotu na front miała tylko 1 eskadra (trzy Albatros C.III, dwa Albatros C.X, jeden Hannover Roland CLII) 4 eskadra miał pięć (trzy Hannover Roland CLII, jeden Albatros C.III, jeden Albatros D.III). W składzie 8 eskadry były cztery samoloty (dwa Hannover Roland CLII, dwa Albatros D.II), natomiast 11 eskadra nie miała żadnego samolotu (ale służył w niej jeden pilot).
Eskadry I Grupy Lotniczej wzięły udział w tzw. operacji wileńskiej, zapoczątkowanej 16 kwietnia 1919 roku. Następnie stacjonujące w Wilnie eskadry I Grupy Lotniczej wykonywały systematyczne loty rozpoznawcze i nękające w kierunku Mołodeczna. W tym czasie, 15 maja utworzono Front Litewsko-Białoruski (dowódca gen. Stanisław Szeptycki) w skład którego włączono grupę
8 sierpnia 1919 roku Polacy zajęli Mińsk. 4 eskadrę przebazowano wówczas bliżej linii frontu, na lotnisko polowe położone w majątku Wańkowiczów, w rejonie Mińska. 20 września 1919 I Grupa z dowództwem w Mińsku Litewskim składała się z:
- 4 eskadra lotnicza
- 8 eskadra lotnicza
- 1 Wielkopolska eskadra polna
- 2 Wielkopolska eskadra lotnicza
- 582 eskadra Salmsonów
W lutym 1920 roku dowódcą grupy był mjr pil. Waldemar Narkiewicz
I dywizjon lotniczy
Reorganizacja lotnictwa bojowego wiosną 1920 przemianowała grupy lotnicze na dywizjony oraz zniosła numerację odrębną eskadr wielkopolskich i francuskich. Wszystkie istniejące w kraju eskadry otrzymały numerację porządkową od 1 do 21 (bez 20)[3]. W kwietniu 1920 roku przeorganizowana w I dywizjon lotniczy. Dywizjon stacjonował wtedy w Wilnie a w jego skład weszły: 1., 4. i 8. eskadry wywiadowcze[4].
W czerwcu 1920 roku składał się jedynie z 8 eskadry wywiadowczej, bowiem 1 eskadra działała z IV dywizjonem. Operował wówczas na froncie na północ od Połocka. Dowódcą był mjr pil. Aleksander Serednicki
W maju 1921 roku I dywizjon wywiadowczy składający się z 12. i 16. eskadry wszedł w skład 1 pułku lotniczego w Warszawie[5].
Uwagi
- ↑ Lotnicze bataliony uzupełnień składały się 2-3 kompanii w których szkolono żołnierzy dla jednostek lotniczych, obsługi parków i magazynów instytucji lotniczych. Żołnierze trafiali do nich w drodze naboru z Głównego Urzędu Zaciągu oraz przeniesienia z innych rodzajów broni[1].
- ↑ Zadaniem ruchomych parków lotniczych była obsługa techniczna eskadr lotniczych, tj. przechowywanie płatowców rezerwowych i ich części zapasowych, materiałów pędnych i smarów oraz remont bieżący samolotów[1].
Przypisy
- ↑ a b c Pawlak 1989 ↓, s. 30.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 154.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 45.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 53.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 47.
Bibliografia
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Poległych Lotników, 1933.
- Krzysztof Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Nerito, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
- p
- d
- e
- Formowanie
- Polskie lotnictwo wojskowe w wojnie polsko-ukraińskiej
- Polskie lotnictwo wojskowe w wojnie polsko-bolszewickiej
- Polskie lotnictwo wojskowe 1939
- Działania polskiego lotnictwa nad Słowacją (1939)
- Dowództwo Lotnictwa MSWojsk.
- Wojska Balonowe (Aeronautyczne)
- Służba lotnictwa
- p
- d
- e
Myśliwskie |
|
---|---|
Bombowe | |
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe (towarzyszące) |
|
Szkolne | |
Szturmowe | |
Transportowe i sanitarne | |
Wodnosamoloty | |
Balony i sterowce |
|
Samoloty prototypowe | |
Projekty |
|
Produkowane na eksport |
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu obcej produkcji lub konstrukcji, używane przez Wojsko Polskie