Ił-32
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | Iljuszyn | ||
Typ | ciężki szybowiec transportowo-desantowy | ||
Konstrukcja | górnopłat o konstrukcja metalowa, podwozie – stałe | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 1948 | ||
Dane techniczne | |||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 35,8 m | ||
Długość | 24,84 m | ||
Powierzchnia nośna | 159,5 m² | ||
Masa | |||
Własna | 9 600 kg | ||
Startowa | 16 000 kg (maksymalna) | ||
Do lądowania | 7 000 kg | ||
Osiągi | |||
Pułap | 4 000 m (wyczepienia) | ||
Dane operacyjne | |||
Przestrzeń ładunkowa | |||
do 7000 kg lub żołnierzy z pełnym wyposażeniem o równoważnej masie (ok. 60) | |||
Użytkownicy | |||
ZSRR | |||
Rzuty | |||
|
Ił-32 (ros. Ил-32) – radziecki ciężki szybowiec transportowo-desantowy z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Po zakończeniu II wojny światowej nastąpił rozwój wojsk powietrznodesantowych w ZSRR. W celu zwiększenia ich skuteczności rozpoczęto pracę nad budową szybowców transportowych służących do przewozu sprzętu oraz żołnierzy. Wśród zamówionych projektów znalazł się ciężki szybowiec transportowy, którego opracowanie i budowę zlecono zespołowi kierowanemu przez Siergieja Iljuszyna.
Realizując to zlecenie, opracowano szybowiec, który oznaczono jako Ił-32. Jego prototyp zbudowano w 1948 roku i był to największy ze zbudowanych w ZSRR szybowców transportowych. Do jego holowania zamierzano użyć dwóch samolotów Ił-12, a w przypadku obniżenia masy ładunku – jednego samolotu Ił-18 ASz-73 lub Tu-4. W tym samym roku dokonano jego oblotu, holując go za samolotem Ił-18D, a później za samolotem Ił-18 ASz-73.
Pomimo udanych prób ostatecznie zrezygnowano z produkcji seryjnej szybowca. Siergiej Iljuszyn postanowił zbudować w oparciu o tę konstrukcję motoszybowiec poprzez zainstalowanie pod skrzydłami dwóch silników tłokowych. Wersja to otrzymała oznaczenie Ił-34, ale również ona nie weszła do produkcji.
Użycie
Szybowiec Ił-32 zbudowany tylko w egzemplarzu prototypowym używany był jedynie do prób.
Opis konstrukcji
Szybowiec Ił-32 był zbudowany w układzie górnopłatu, o konstrukcji całkowicie metalowej. Część przednią i ogonową odchylano w bok w celu ułatwienia i przyspieszenia załadunku i wyładunku.
Kadłub szybowca o przekroju prostokątnym (3,2 × 4,15 m), zawierał odchylaną w bok razem z przednią częścią kadłuba kabinę dwuosobowej załogi. Część środkowa kadłuba tworzyła komorę transportową o wysokości 2,6 m, szerokości 2,8 m i długości 11,25 m. Część ogonowa była odchylana w bok. Komora ładunkowa była wyposażona w trap, po którym mogły wjeżdżać (wyjeżdżać) samochody lub inne lekkie pojazdy wojskowe.
Skrzydła dwudźwigarowe o dużej powierzchni nośnej, miały znaczne wydłużenie.
Podwozie składało się z goleni przedniej z dwoma kołami o małej średnicy i dwóch teleskopowych goleni głównych z pojedynczymi kołami. Golenie podwozia głównego połączono zastrzałami z kadłubem.
Bibliografia
- TadeuszT. Królikiewicz TadeuszT., Szybowce transportowe, Warszawa: MON, 1985, ISBN 83-11-07162-4, OCLC 750576901 .
- Zbigniew Krala, Samoloty Ił, wyd. WKŁ, Warszawa 1991, ISBN 83-206-0830-9.
- p
- d
- e
- p
- d
- e
Samoloty myśliwskie | |
---|---|
Samoloty bombowe | |
Samoloty obserwacyjne rozpoznawcze i dowodzenia | |
Samoloty szturmowe | |
Samoloty szkolno-treningowe | |
Samoloty transportowe i szybowce desantowe | |
Śmigłowce | |
Prototypy i konstrukcje doświadczalne |
|